Après mûre réflexion, dus na rijp beraad, ben ik het eens met het besluit van de burgemeester van Cannes om de boerkini op zijn strand te verbieden. Het was geen makkie. Ik ben een weldenkende Westerse man en eerder geneigd te denken: “Ach, laat ze toch. Als die mensen in een soort batmanpak de zee in willen, dan moeten ze dat zelf weten. Leven en laten leven!” De gemiddelde TPO-lezer zal zich hier zeker in herkennen.
Je kunt, zoals Hasna El Maroudi op Joop, zeggen dat de boerkini de islamitische vrouw in ieder geval de mogelijkheid biedt om ook eens te kunnen genieten van het water. Je kunt ook, zoals Aleid Truijens in de Volkskrant, zeggen dat je de boerkini weliswaar een huiveringwekkend kledingstuk vindt, maar dat het dom en zinloos is om los te gaan op een symbool. De boerkini verbieden is volgens Truijens islamofobie onder het mom van feminisme.
Ik denk echter, réflexion faite, dus na dat beraad, dat weldenkende Westerse mensen als El Maroudi en Truijens zich er hiermee te makkelijk vanaf maken. Leven en laten leven is in dit geval eigenlijk: zelf goed leven en een ander laten lijden. David Lisnard, de burgemeester van Cannes en ongetwijfeld ook een weldenkende Westerling, heeft dit gelukkig niet gedaan.
De boerkini is geen symbool van een onderdrukkende religie, zoals Truijens denkt, maar een kwaadaardige uiting ervan. Het verbieden van de boerkini is geen symboolbestrijding, maar het aanpakken van vrouwenmishandeling. Het is betreurenswaardig dat Truijens het verbod op de boerkini een feministische schaamlap voor islamofobie noemt. Nog los van het feit dat ze daarmee kritiek op de islam afdoet als een psychiatrische aandoening, terwijl bepaalde manifestaties van de islam (aanslagen en zo) toch echt reden tot enige zorg geven, is dat een beschuldiging waarvoor ik geen bewijs zie.
Ik voel meer voor het argument van El Maroudi; als je de boerkini verbiedt kunnen islamitische vrouwen niet meer de zee of het zwembad in. Hun situatie zal er in eerste instantie dus niet beter op worden, maar slechter. Welnu, de enigen die daar verbetering in kunnen brengen, zijn zijzelf. Zij zullen hun leven en dus ook hun lichaam voor zichzelf moeten opeisen, hoe moeilijk, hartverscheurend en gevaarlijk dat ook voor hen is. Wij kunnen hen daarbij helpen door te doen wat David Lisnard heeft gedaan: een lijn in het zand trekken.
Het boerkiniverbod van Cannes is een historisch moment, veel historischer dan de prestaties op de Olympische Spelen. Voor het eerst heeft een seculiere Westerse staat, bekrachtigd door de rechter, de islam in een concrete situatie een halt toegeroepen. De lijn in het zand van Cannes zegt: tot hier en niet verder.
