U bent gefascineerd door Amerikaanse politiek? En heeft ook nog eens dit gelezen, dat het politieke spel in Washington helemaal niet zo bedacht en vooropgezet zou zijn? Uw natuurlijke drang naar sensatie en uw zucht naar seks, drugs en politiek gekonkel beslist voor u: dat kán en mag niet waar zijn. Waarom kijkt u anders de hele avond politieke series om die mysterieuze wereld te volgen, te snappen, binnen te treden en vooral, te beoordelen?
Omdat u het niet kan hebben dat het vooropgezette gekonkel niet zou bestaan, doen we gewoon of dat niet waar is en zappen we een nieuwe politieke serie langs. Eentje met seks. Met drugs. Met chantage en leugens. En zoals het altijd gaat in televisieland: het begint met liegen en het eindigt met moord. En net als in het echt zijn ook in House of Cards de vrouwen de zwakste schakel.
Het is bijzonder om te zien hoe wij vrouwen in House of Cards functioneren, of liever gezegd disfunctioneren. Wij zeurende twijfelende emotionele wrakken, wij verleidelijke manipulatieve wezens, wij moeders die met het oog op de kinderen politieke wederdiensten bieden, wij veroordelende vrouwenhaters. Een meeslepende politieke serie waarin wij vrouwen er met al onze rolpatronen bekaaid van afkomen. Elke vrouw in die serie is een liability in het grotere politieke plan.
Op de huishoudbeurs bleken we dit jaar (STOP MET DE HUISHOUDBEURS, HET IS 2013) in staat tot het definiëren van acht typische rolpatronen, met als absolute vrouwenrolwinnaar: de vrouw zelf. Wat een rol. Geniaal bedacht ook. En daar hoef je dus niet voor te kunnen acteren, in tegenstelling tot in House of Cards. Jammer dat ze op de beurs geen vraag hebben gesteld hoeveel procent van de vrouwen dit onderzoek volstrekte onzin vindt. Of de vraag of er vrouwen zijn die wél tevreden zijn met zichzelf zonder een hokje of acht.
Nog nooit eerder heb ik een feministische analyse van tv gemaakt. Ik kan het u ook afraden, ik ga het namelijk ook nooit meer doen. Voor zowel uw geluk als het mijne. Als je eenmaal gaat letten op symboliek en hoe de vrouw wordt neergezet op televisie, dan zie je dus niks anders meer. Het bederft de pret wel een beetje.
Ik snap wel dat feministische mediaonderzoekers een beetje treurig worden. Misschien moeten we eens een onderzoek doen naar hoe de feministen zo feministisch zijn geworden. En of ze niet vastdraaien in hun eigen rad van beeldvorming. Marian Oudeman zegt in NRC afgelopen zaterdag: “het glazen plafond? Ik zie het niet. Ga je het zien, dan bouw je een drempel in.” En van die drempels komen we ondertussen zelf niet meer af.
Kiki Bakker heeft een mening en schrijft daar soms over. Een feministische analyse van een TVprogramma belooft ze nooit meer te maken. Tot de tijd er rijp voor is.
