Oh hee wat leuk. De Anne Frank-necrofilie gaat door, ditmaal in de vorm van een theaterbewerking van haar verhaal door Ilja Leonard Pfeijffer. Pfeijffer, Israël-hater die beweerde dat terreurgroepen Hamas en Hezbollah ‘zich verdedigen’, mag “met respect gaan fabuleren” over het joodse meisje omdat de rechten op het boek inmiddels vervallen zijn.
Ik kan niet wachten.
Vooral de side note van regisseur Johan Doesburg wekte mijn interesse:
“De paraplu boven dit alles is de actualiteit: stel je voor dat je met wildvreemden in een tent moet zitten, of in een omgebouwde gymzaal op veldbedjes moet slapen en niet weg kan. Dat is nu namelijk aan de hand en we weten er nauwelijks raad mee.”
Ehm. Wat? Hoezo zijn mensen die hier uit vrije wil naartoe komen, onderdak, voedsel en geld krijgen en volkomen vrij zijn om te gaan waar zij willen, te vergelijken met de gedoemde families in het Achterhuis, opgesloten, vervolgd, afgevoerd en uitgemoord? Je moet je wel drie slagen in de rondte fabuleren (mét respect, uiteraard) wil je die paraplu boven het hoofd van Anne Frank krijgen.
Enfin, liefhebber van linkse hobby’s die ik ben, kwam ik door het stukje op het idee om eens te kijken of mijn favoriete theatergezelschap Toneelgroep Amsterdam nog wat moois op het program heeft. En kijk aan! De Welwillenden, juichende recensies, de beste acteur van Nederland in de hoofdrol, waar bestel ik kaarten? Mijn oog viel wederom op een, vermoedelijk wervend bedoelde, side note.
“De Welwillenden gaat de confrontatie aan met de donkerste kant van het menselijk gedrag: het nazistische gedachtengoed en de vernietiging van de Joden. Hoe heeft dit in het hart van Europa kunnen gebeuren? Welke politieke, ideologische, psychologische en sociale veranderingen hebben dit geweld doen ontstaan en zijn gang laten gaan? De wankele politieke basis van Europa en de opkomst van extreemrechtse en xenofobe partijen geven aan dit project een uitzonderlijke urgentie.”
He? Maar… Hoe krijgen ze het voor elkaar om ook hier weer de joden aan te grijpen om te wijzen op het vermeende gevaar van extreemrechts? Hoezo is de cultuursector zo belust op het trekken van parallellen tussen de Tweede Wereldoorlog enerzijds en de vluchtelingencrisis en ‘xenofobie’ anderzijds? De vluchtelingen zijn niet de nieuwe joden, de joden zijn de nieuwe joden. Zij worden bedreigd, wederom, door een invasie uit het oosten met totalitaire denkbeelden. Kunt u zich voorstellen dat een theatermaker iets geinigs doet met Hitler of de Holocaust en dan zegt:
“De paraplu boven dit alles is de actualiteit: stel je voor dat je met geïmporteerde antisemieten in een wijk moet wonen, of dat je als jood niet meer herkenbaar over straat durft en niet weg kan. Dat is nu namelijk aan de hand en we weten er nauwelijks raad mee.”
Of:
“De Welwillenden gaat de confrontatie aan met de donkerste kant van het menselijk gedrag: het nazistische gedachtengoed en de vernietiging van de Joden. Hoe heeft dit in het hart van Europa kunnen gebeuren? Welke politieke, ideologische, psychologische en sociale veranderingen hebben dit geweld doen ontstaan en zijn gang laten gaan? De wankele politieke basis van Europa en de opkomst van de politieke islam en het salafisme geven aan dit project een uitzonderlijke urgentie.”
Het zou ondenkbaar zijn dat theatermakers zulke teksten zouden schrijven, de ophef zou niet te overzien zijn, terwijl ze in deze aangepaste vorm dichter bij de waarheid liggen dan in de originele. En los daarvan, niks mis met af en toe een lekkere Godwin maar heb als culturele elite eens de moed en het respect om je standpunten met iets anders te onderbouwen dan die eeuwige oorlog en het geleur met die arme mejuffrouw Frank. De Tweede Wereldoorlog in dit land van luie denkers en gemakzuchtige moralisten: 1940-EEUWIGHEID.
Hou eens op met Holocaustslachtoffers gebruiken als een soort morele appelmoes om door je doodgekookte moraalgroente te prakken, in de hoop dat mensen het dan wél lusten.
