Hongerstakers zijn in feite agressief, en de omgeving reageert daar altijd te slap op. Soms vindt iemand iets onrechtvaardig. Hij probeert eerst met argumenten te overtuigen, maar verliest. Dan probeert hij bij de rechter zijn gelijk te halen, maar krijgt dat daar niet. Dan rest hem niets anders dan burgerlijke ongehoorzaamheid. Je weigert iets te doen, je weigert ergens weg te gaan, je verenigt je en gaat schreeuwen. De reden daarvan is dat je herziening van je hopeloze positie wenst.
Mag allemaal.
Je gebruikt geen geweld, want dan geeft je de overheid het recht om ook tegen jou tekeer te gaan. En als je een baksteen op het hoofd van de juut mikt of je steekt de boel in de hens, dan ben je niet meer burgerlijk ongehoorzaam, maar voer je oorlog. Je bent immers gevaarlijk. In de jaren zestig en zeventig werd daar trouwens anders over gedacht. (Ook door mij, herinner ik me.)
In hongerstaking gaan, is echter een vorm van ongeoorloofd geweld.
Je doet weliswaar de ander niet direct iets aan, maar wel jezelf. Hongerstaken staat gelijk aan geweld plegen op jezelf.
Ja Mahatma Gandhi, dat geldt ook voor jou!
Je zou kunnen betogen: dat moet ik toch zelf weten of ik hongerstaak of niet? Zeker, maar als iemand zelfmoord wil plegen, proberen we dat ook tegen te gaan. Door hongerstakers toe te staan te hongerstaken, wordt ons het recht ontnomen om ethisch te handelen.
De overheid – altijd een lauwe smeltkroes van drabbige schijn-ethische wereldverbeteraars – reageert zodoende altijd te slap op hongerstakers.
De overheid staat het toe!
Wanneer iemand zegt: “Geef mij honderd miljoen anders pleeg ik zelfmoord,” dan grijpt de overheid terecht meteen in. Als iemand zegt: “Geef mij een legale status anders pleeg ik zelfmoord,” dan wordt er geroepen: “We komen niet aan het recht om in hongerstaking te gaan, maar we houden de toestand echt heus goed in de gaten.”
Wat de hongerstaker denkt, is dat zijn dreiging met de dood, de moraal van de rechtstaat kan veranderen.
En dat lukt vaak. Eén hongerstaker kan blijkbaar meer dan een parlementaire democratie.
Het lukte Volkert van der G. bijvoorbeeld om prettiger in de gevangenis behandeld te worden.
Maar dat zou in een rechtstaat juist niet mogen.
Links-extremisten hebben nu de asielzoekers die in hongerstaking zijn gegaan opgejut om door te gaan. Zij roepen daarmee op tot geweld. Mocht één van de asielzoekers sterven door het gebrek aan voedsel, dan willen zij dat de overheid kwalijk nemen. Terwijl in feite die links-extremisten dan voor die dood gedeeltelijk verantwoordelijk kunnen worden gehouden.
Iemand die aankondigt dat hij gaat hongerstaken om iets af te dwingen en dat ook doet, moet onmiddellijk naar het ziekenhuis gebracht worden omdat hij een gevaar is voor zichzelf en ook voor de samenleving.
Onze eventuele empathie wordt door hongerstakers vals bespeeld.
Die links-extremisten maken een lolletje met de mogelijke dood van de mensen voor wie zij zeggen op te komen.
Hongerstakers die uiteindelijk gaan eten omdat ze anders doodgaan, zijn helemaal geen knip voor de neus waard.
