Het artikel Kees van der Staaij en de backlash van de seksuele revolutie van Sid Lukkassen is zo gevarieerd in thematiek en argumentatie dat het bijna onmogelijk is er op te reageren. Datzelfde geldt voor het aantal hypotheses, die soms zo boud zijn dat de lezer langdurig met zijn mond vol tanden staat. De stelling bijvoorbeeld dat prostitutie voorkomt dat de vrouwenhaat van seksueel geïsoleerde mannen “makkelijker wortel schiet” vereist wel wat meer onderbouwing.
Toch is deze these over de kanaliserende functie van prostitutie een rode draad in het betoog van Sid Lukkassen. “Door prostitutie uit te bannen wordt de prijs van heteroseks voor mannen nóg verder opgedreven”, schrijft hij.
Waarna Sid Lukkassen tot des Pudels kern komt: namelijk dat er zowaar vrouwen zijn die het bed niet willen delen met mannen die op een nieuw rechtse partij stemmen.
Volgens hem is dit “het gebruik van de seksuele selectiemacht om mensen met onwelgevallige meningen seksueel te isoleren”. Deze “seksuele uitsluiting is een wapen”, aldus Sid Lukkassen. Brave glad pratende mannen, die zich in sociale zin aanpassen, gaan hierin mee door “bar en passant te laten vallen dat Trump een racist is, alvorens de deal te closen.” Seks is in zijn ogen kennelijk een commodity.
De eenzame hoerenloper, die “dankzij de dames van plezier zijn ziel niet hoeft te verkopen aan een zoetsappig verhaal”, verdient daarentegen lof. “In evolutionair opzicht is de onafhankelijke eenling zeer waardevol”, schrijft Sid Lukkassen, wederom in marktterminologie.
Hoewel Sid Lukkassen de wortels van de kennelijke anomalie dat een vrouw ‘nee’ mag zeggen in de jaren zeventig dateert, is hij zelf juist bij uitstek schatplichtig aan diezelfde jaren zeventig.
In die jaren begon het gedachtegoed van de Galicische psychiater/filosoof Wilhelm Reich (1897-1957) aan een tweede leven. Geïnspireerd door Reich doken ‘sex-pol theorieën’ op. Ze vormden onder meer de basis van de Kommunistische Eenheidsbeweging Nederland (marxistisch-leninistisch).
Onder leiding van Kees de Boer trok de KEN(ml) zich op een gegeven moment terug in een sektarische woongemeenschap, waar niet de vrouw maar uiteindelijk De Boer bepaalde wie met wie naar bed mocht of moest. Als een eigentijdse Trofim Lysenko (1898-1976), die de klassenstrijd ook onder graangewassen wilde voeren, wilde Kees de Boer de seksuele verhoudingen tussen man en vrouw aan een stalinistische klassenstrijd onderwerpen.
Doel van De Boer en diens KEN(ml) was om de ‘burgerlijke opvattingen over seksualiteit’ te overwinnen. Het mislukte omdat de politie uiteindelijk op grond van het toen en ook nu nog vigerende Wetboek van strafrecht een einde maakte aan de commune.
Vier decennia na dato schrijft Sid Lukkassen nu ook dat “progressieve vrouwen last hebben van een seksueel puritanisme, in die zin dat ze leren dat seks een machtsverhouding is”. Zelfs het jaren zeventig-woord ‘vals bewustzijn’ duikt in zijn stuk op.
“Dit leidt tot een verstoorde verhouding van die vrouwen tot hun eigen seksualiteit, waardoor ze niet volledig van seks genieten”, concludeert Sid Lukkassen tenslotte. Hij varieert hiermee onomwonden op de sexpol-theorieën van de KEN(ml), die ook het persoonlijke in de meest radicale zin politiseerde en zo alle ruimte voor het private vernietigde.
Sid Lukkassen is het jongste kind van de jaren zeventig, een leerling van Kees de Boer.
