De doodstraf, opknopen aan de hoogste boom, vierendelen, castreren met een roestig zwaard, elke dag een centimeter. De strafzaak tegen Robert M. en de details over het misbruik die naar buiten komen maken veel emoties los. Angst, woede en ongegeneerde wraakzucht. Ook op DeJaap gaf een columnist toe aan gewelddadige fantasieën, ingegeven door het nieuws dat het jongste slachtoffer slechts negentien dagen oud was. Een misdaad zo pervers dat we onszelf hysterie permitteren. Begrijpelijk en menselijk, maar het heeft niks te maken met het beschermen van onze kinderen.
De Nederlandse publieke opinie heeft zich over gegeven aan een ouderwetse heksenjacht. Een mens bleek een monster en om onszelf nu zo snel mogelijk weer een vals gevoel van veiligheid te verschaffen is alles geoorloofd. Er gaan stemmen op mannen te weren uit beroepen waar men met jonge kinderen werkt, stichting Martijn moet verboden worden, pedoscans verplicht en mensen met pedoseksuele gevoelens opgesloten of afgemaakt. Opgeruimd staat netjes. Behalve dan dat je daarmee de seksuele behoeften van pedofielen niet wegneemt, maar wel zorgt dat deze mensen bij voorbaat al niks meer te verliezen hebben.
Hunkeren
Er zijn genoeg mensen die worstelen met pedofiele gevoelens maar die nog nooit een kind hebben aangeraakt. Zij hebben het nooit zo gewild maar hunkeren ondertussen wel naar iets waarvan ze weten dat het verkeerd is, omdat wat zij zouden ervaren als liefde en seks kinderen juist beschadigt. Stel je eens voor dat je een leven lang worstelt met deze gevoelens, je wilt dat ze weggaan maar dat gebeurt nooit. Je kan er met niemand over praten uit angst als monster te worden bestempeld en alles kwijt te raken. Verdient zo iemand echt straf voor wat er in zijn hoofd gebeurt of is het misschien nuttiger om hem te proberen te helpen?
Hierboven wordt overigens nadrukkelijk gesproken over mensen die nog niet tot uitvoering van hun verlangens zijn over gegaan en die geen kinderen hebben misbruikt. Pedofielen waarvan bewezen is dat ze dat wel hebben gedaan hebben ook hulp nodig, maar dan wel in TBS-vorm waarbij hun welzijn secundair is aan de veiligheid van kinderen. Want de kans op recidive bij veroordeelde pedoseksuelen is op dit moment te hoog om het huidige vrijlating- en verlofbeleid te kunnen verantwoorden. Mensen die willens en wetens kinderen beschadigen uit seksuele motieven doen daarmee gedeeltelijk afstand van hun mensenrechten. Dat neemt echter niet weg dat het onverantwoord en zelfs gevaarlijk is om alle mensen met pedofiele gevoelens als hopeloos en misdadig weg te zetten.
Pikzwart geheim
Als er één categorie misdaad is die ons onredelijk en emotioneel maakt dan zijn het wel geweldsmisdrijven tegen kinderen. De angst en woede zijn ontzettend begrijpelijk, maar de wereld wordt niet veiliger door iedereen die uitkomt voor zijn pedofiele gevoelens maar vogelvrij te verklaren. Integendeel zelfs. Daarom is de hulplijn voor pedofielen een goede zaak. Mensen die de gelegenheid hebben om hulp te zoeken, over hun gevoelens te praten, zich begrepen te voelen, zullen zich minder snel vergrijpen aan een kind dan mensen die hun gevoelens als een pikzwart geheim met zich meedragen. Is hulp en openheid een garantie dat er nooit meer een Robert M. zal toeslaan? Nee, maar die bestaat dan ook niet. Pedoseksualiteit is een realiteit in de harde en gewelddadige wereld waarin onze kinderen opgroeien, net zoals wij dat ooit deden, en waar nog nooit een probleem is opgelost door toe te geven aan hysterie.
Joyce Brekelmans probeert het hoofd koel te houden, maar werd zoals iedereen kotsmisselijk van de wandaden van Robert M.
Foto: Nevit Dilmen
