De Koninklijke Nederlandse Voetbal Bond heeft zichzelf in chaos gestort en als het dondert in Zeist, miezert het in ons hele land. Zo gaat dat met een sport die groter is dan goed voor haar is. In vergelijking met andere sporten is voetbal God tussen hulpbisschoppen en misdienaren.
De directeur van deze God is sinds kort Hans van Breukelen. De man van het polletje. De man die zelfs de meest onmogelijke ballen uit de hoeken van het doel wist te werken met zijn uitschuifbare kin. De man die in de halve finale van 1988 tegen de Duitse voetballer Frank Mill, die volgens Hans iets te theatraal viel in zijn strafschopgebied, de legendarisch woorden ‘Ich hoffe das du focking stirbst’ schreeuwde. Die Hans is nu dus verantwoordelijk voor het technisch beleid van de KNVB. Een KNVB dat op instorten staat.
Hans noemt zichzelf de Duitser onder de Nederlandse voetballers. Naar eigen zeggen leeft hij voor orde en discipline. Hij wilde tijdens zijn actieve carrière niets liever dan voetballen bij een van de topclubs van onze Oosterburen. Maar ‘in die tijd mochten clubs maar drie buitenlanders opstellen en dus kocht men alleen maar scorende spitsen en aanvallende middenvelders’. Ik kan die analyse van de Breuk niet geheel van tafels schuiven maar ik denk dat het feit dat zijn bijnaam in Duitsland ‘Hans der psychopath’ is ook niet echt heeft meegeholpen.
De afgelopen vijfentwintig jaar hebben we weinig van Hans van Breukelen gehoord. Hij toerde als positiviteitsgoeroe langs jeugdhonken en bibliotheken om met gepriemde vinger te oreren dat iedereen een winner kan zijn als hij of zij oprecht overtuigd zou zijn van eigen kunnen. Als iedereen een beetje meer Hans zou worden, zouden er alleen nog maar winnaars zijn in ons landje.
Ik hoop dat hij zichzelf kan overtuigen van deze visie als hij ’s ochtends voor de spiegel staat. Want God heeft hem een berg bezorgd waar hij onmogelijk overheen kan klimmen.
