Ik werd ervoor behandeld. Tenminste, ik heb een keer onderzoek laten doen. Nergens last van natuurlijk, zo gaat dat altijd. Ga je eindelijk naar de dokter, is het pijntje weg of je maakt eindelijk een afspraak bij de kapper, zit je zoals je het al jaren wou. Slapen. Dat is een heel groot ding. Ik doe het hele periodes amper. Bekaf, maar slapen ho maar. De hele dag is het vechten tegen de slaap want er moet gewerkt worden en er moeten kinderen worden opgevoed en als iedereen dan eindelijk ligt en je rustig onderuit kunt zakken, blijf ik in een soort alerte toestand en weet ik al weer hoe laat het is.
Om elf uur naar bed, licht uit en dan begint het. Ik ben moe, maar het slaapgevoel wil maar niet komen. Als je dan, ergens tegen de ochtend toch dreigt weg te zakken en je beseft dat je echt in slaap aan het vallen bent, schiet er een stoot adrenaline door je lijf en kom je er maar uit. Geen enkele zin om nog te blijven liggen.
Ik functioneer, maar daar is het dan ook wel mee gezegd. Ik doe mijn ding, maar bij bijna alles wat privé is gaat een streep doorheen. Geen fut voor. Ik wil niet in de auto om in de stad te gaan eten. Alles wat eigenlijk hartstikke leuk is, wordt gezeik. Uitgerust is er niets aan de hand, maar zonder slaap…
Ik was ooit bij dokter Hamburger. Slaapspecialist. Ik ben volgehangen met apparatuur en ik heb nog nooit zo lekker geslapen als daar. Maar normaal was dat niet. Geen tv of computer toegestaan, geen telefoon. Alleen een boek. Een kamer zonder afleiding, de sfeer van een ziekenhuis. Niet echt met een thuissituatie te vergelijken. Hier is het niet rustig. Hier gaat het leven door. Ik moest maar geen vervelende moeilijke boeken meer lezen, of naar Pauw en Witteman kijken, kreeg ik nogal denigrerend te horen. Hij noemde me nog net niet mevrouwtje. Ik voelde me een kleuter die zich had aangesteld. Maar je moet het hier ’s nachts soms eens meemaken. Insomnia is echt afschuwelijk.
Ik maal niet. Ik lig niet de hele nacht te piekeren. Deed ik dat maar. Dan wist ik hoe het kwam. Ik slik melatonine. Dat helpt soms. Na een nacht of vier neem ik maar eens een slaappil. Mijn reactievermogen is om te janken. Ik loop tegen de muur aan naast de deuropening, ik stap mis bij het trottoir, ik val van de trap. Ik kan het allemaal niet meer goed inschatten. Dooddoeners als een blokje om, warm bad, glaasje rood; ik ken ze allemaal en ze helpen niet. Warme melk, meditatie, geluid van de zee of dolfijnen, het werkt voor geen meter. Ik val soms in slaap in de auto. Niet als ik rijd hoor, als ik meerijd. Is toch mooi meegenomen zo’n half uurtje.
Je schijnt roekeloos te worden van slaaptekort. Je doet aankopen die niet kloppen, je maakt inschattingsfouten. We zijn met velen hoor. Die onderzoeken worden niet gedaan als het af en toe eens een keertje bij een individu voorkomt. Hele volksstammen liggen naar het plafond te staren zonder reden. Geen donder aan te doen tot nu toe. Ik kan er dus niets aan doen als de bel gaat en er weer een oranje meneer voor de deur staat met allerlei door mij impulsief aangeschafte presentjes. Het komt door de slaap. Of het gebrek eraan. Ik ben al heel blij met vijf, zes uur per nacht. Dat zou ik echt te gek vinden, als ik dat eens een paar weken zou halen.
Vanmorgen was ik weer bij de huisarts. Ze had niets meer in de aanbieding. Ja, een cursus over slaaphygiëne. We keken elkaar aan en begonnen tegelijk te lachen. Dat ging hem niet worden. Ik probeer het maar te negeren. Dat je er vroeg dood van gaat, ziek van kunt worden, dat mijn rug opspeelt door het gebrek aan rust, ik doe net of het er allemaal niet toe doet. Lang leve het leven. Of zoiets. Als iemand een tip heeft? Iets zinnigs? Ik houd me aanbevolen.
