In een op een zondagmiddag weggestopt tv-programma met de naam Marokkaanse Moeders zag ik een volkomen in de Nederlandse samenleving geïntegreerde Marokkaanse moeder die met redelijk droge ogen vertelde toch wel aangedaan te zijn door de uitspraak van Wilders omtrent zijn voornemen het aantal leden van de haar betreffende bevolkingsgroep in ons land te doen afnemen, beter bekend als ‘minder, minder, minder’. Volgend jaar onderwerp van een rechtszaak.
Een mooi programma is dat. Het laat mensen zien in de plaats van principes, dogma’s en discussies en het deed me met de vrouwen die er in geportretteerd werden meevoelen en hoewel ik het wel wist, werd ik toch maar weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt: heel wat allochtonen zijn gewone Nederlanders die zich alleen onderscheiden door hun afkomst.
Ik ken het gevoel gediscrimineerd te worden om iets waar je niets aan kunt doen of zelf geen debet aan hebt heel goed. Als zoon van een vrij hoge NSB’er werd mij in mijn jeugd wel eens de toegang tot het huis van een vriendje ontzegd (‘Mogen we met zijn alleen hier spelen, mam? Ja hoor jongens, kom maar binnen, maar hij liever niet!’) en zette de overbuurvrouw zonder blikken of blozen de tuinslang op mijn broer en mij: ‘Rot op, moffenkinderen!‘
Fijn is dat niet en het brandmerkt een mens voor het leven.
Altijd heb ik me aangetrokken gevoeld tot die problematiek. Films die al dan niet zijdelings gaan over het rassenprobleem in de VS of de bevrijding van de homoseksuele medemens hebben altijd onmiddellijk mijn aandacht getrokken en ik zal misschien enige decennia geleden de enige man geweest zijn die in zijn eentje naar de bioscoop ging om de films van Marleen Gorris omtrent de onderdrukte positie van de tedere vrouwenziel te bekijken. En als altijd kwamen mij de tranen in de ogen.
Zo ook kom ik nu op voor de PVV’er die geconfronteerd wordt met een discriminatie die vergelijkbaar is met wat mij in mijn jeugd ten deel is gevallen. Het is namelijk toch een beetje een vies beest en een racist en hij of zij wordt bij voorkeur ontlopen.
Nu zou je kunnen zeggen dat er een verschil is tussen als iets geboren worden – zwart of vrouw of, neem ik aan, homoseksueel ben je al als baby – en er voor kiezen iets te zijn. Je bent niet bij geboorte een aanhanger van Wilders, daar kies je voor en dus sluit je je aan bij een beweging die regelmatig discrimineert. Daar is iets voor te zeggen en daar zit inderdaad een onderscheid.
In de islam geloven is echter ook iets waar je niet mee geboren wordt. Weliswaar kun je de spruit zijn van een gezin dat grote waarde hecht aan strenge islamitische tradities en zou het lastig kunnen zijn je daar aan te ontworstelen, maar dat geldt ook voor het kind van ouders die fanatiek een politieke of maatschappelijke beweging aanhangen. Ik herinner me destijds de geheel in het oranje geklede peuterkindertjes van de Bhagwan-aanhangers nog heel goed.
Als we dus de PVV’er mogen uitsluiten om zijn overtuiging, mag dat ook met de aanhanger van de islam.
Het machteloze gevoel oneerlijk weggedaan te worden ken ik al mijn hele leven en onlangs werd ik er weer eens mee geconfronteerd. Iemand weigerde mij een hand te geven – om het zo maar even uit te drukken – omdat ik in zijn ogen een aanhanger ben van het gedachtegoed van Wilders. Die reputatie heeft mij ook flink wat werk en heel wat ‘vrienden’ gekost.
Het proces tegen Wilders omtrent ‘minder, minder, minder’ is in mijn ogen niet meer dan een bizarre klucht. Dat is niet omdat ik niet meevoel met al die lieve, hardwerkende en totaal onschuldige medelanders voor wie deze uitspraak zeer onaangenaam was en is, maar omdat afkeuring uitspreken over een bevolkingsgroep die tot een etnische, politieke of maatschappelijke beweging behoort aan de orde van de dag is. Kijk maar naar de walging die de PVV en PVV-aanhangers ten deel valt. Dat maakt het niet minder onaangenaam, maar zeker niet uniek en daarom geen onderwerp voor een rechtszaak.
En misschien kan de Marokkaanse gemeenschap zich eens achter het hoofd krabben en voorzichtig vaststellen dat hun reputatie enigszins te wensen overlaat, met dit soort uitbarstingen tot gevolg? Misschien toch maar eens de hulp van een marketingbureau inroepen? Voor de PVV misschien ook best een goed idee.
De moraal van dit verhaal: moraal is prachtig, maar een dubbele is minder dan de helft.
