Aan tafel zit bezoek uit Nederland. Het gaat over Klaver, Buma, en vroeger. “Als je haar op de kast wilt krijgen moet je over Sylvana beginnen”, zegt mijn man over mij. Nederlanders nemen Nederland altijd mee naar ons huis in Berlijn, in de vorm van onzichtbare en zichtbare bagage. De papieren NRC ligt ineens op de bank, kaas in de koelkast, de behoefte te weten ‘hoe de dingen hier geregeld zijn’ klinkt door, net als de tevredenheid over de ontevredenheid – dat iedereen ontevreden is over het politieke klimaat.
Volgens het bezoek gaat het nooit gebeuren, maar ik zou graag zien dat de ontevredenheid over die eeuwige tevredenheid er een keer uitkomt, niet perse in mijn woonkamer, maar toch. Dat het er massaal uitkomt dat je niet meer vermaakt wil worden door een identity politician als Jesse Klaver, die een treurig tv-debat in Carré ‘wint’, en dat het dan nieuws is dat Boer zoekt vrouw meer kijkcijfers dan dat debat had, en dat jouw mens-zijn er op zondagavond uit bestaat dat je of een ‘Boer zoekt vrouw’ kijker bent of een tv-debatkijker, of iemand die in de hoek van een café zich al lang niet meer bemoeit met de stand van het land. Misschien komt de ontevredenheid er 15 maart uit, maar dan? Ook dan zal de waan blijven regeren, de ontevredenheid waarschijnlijk omslaan in stress, zoals in de VS, omdat mensen steeds banger worden voor elkaar.
Nu gaat het aan tafel over de islam, ik zit toch al op de kast, en we hebben het over bang zijn. Of de islam nou wel allemaal zo erg is, wordt er gezegd, want het Christendom enzovoort. “Ik wil het gewoon niet”, zeg ik. Ik wil geen middeleeuwse gebruiken tolereren, halal-snackbars, no-go areas, Erdogan in de Tweede Kamer, ogen in mijn rug op de trap in de metro, sympathie opbrengen voor gesluierde en ongesluierde ‘feministen’ die onderdrukking als vrije keuze verkopen en seksueel geweld van moslimmannen legitimeren vanwege ‘cultuur’. Ik wil geen rekening houden met gevoelens van gelovigen, die geen rekening houden met verworvenheden die een echte beschaving hebben voortgebracht. Waarin zij nota bene mogen zijn wie ze willen zijn. Ik wil de onbescheiden vrouw verdedigen, vrijheid van meningsuiting, een open debat, een oorlog van ideeën desnoods. Ik heb geen fobie, en ik ben ook niet ‘eigenlijk’ boos over iets anders. Ik. wil. het. niet.
Straks kan de ontevredenheid er niet eens meer uit, bedacht ik me later. Want je hoeft alleen maar naar Canada te kijken, waar momenteel concrete ‘anti-islamofobie’ wetgeving wordt gemaakt. En als je bedenkt dat in ook in Duitsland kritiek op Merkels vluchtelingenbeleid kan worden gevolgd door een bezoekje van de politie thuis, dan is de blauwdruk voor zulke wetgeving ook hier al aanwezig. Blasfemie wordt gewoon weer strafbaar, tenzij we iets doen.
Canada is momenteel het Westerse petrischaaltje waarin de bereidheid van useful idiots, de ‘rekkelijken’ – mensen die bereid zijn om ten koste van eigen cultuur, waarden of gebruiken aan minderheden de ruimte te laten dwingende voorschriften op te stellen – , wordt uitgetest door organisaties als de ‘Canadian Muslim Forum’. In dat petrischaaltje worden politieke experimenten gedaan met het criminaliseren van ‘hate-speech’ en ‘islamofobie’ en je ziet dat het werkt: de anti-haat lobby wint enorm aan terrein. Veel tijd en energie wordt gestopt in het eenzijdig framen van ‘haat’ als iets wat alleen moslims te verduren krijgen. Om de boel te manipuleren wordt gesuggereerd dat met deze wetgeving een ‘respectvolle uitwisseling van ideeën mogelijk wordt’. As if.
In oktober 2016 werd desondanks in het Canadese nationale parlement unaniem voor een anti-islamofobiewet gestemd, het directe gevolg van een petitie van Samer Majzoub, president van de Canadian Muslim Forum, gelieerd aan de Moslim Broederschap. De initiatieven van deze Majzoub, een manager bij een hogeschool, worden gefinancierd met – veel – geld uit Koeweit. In de wet die er nu ligt worden nergens een definitie van het begrip ‘islamofobie’ gegeven, statistieken getoond, een concrete beschrijving van het probleem gegeven, laat staan een oorzaak van die buiten beschouwing gelaten problemen genoemd. Maar dat weerhoudt mensen als Samer Majzoub, maar ook ‘liberale’ parlementsleden zoals Iqra Khalid, er niet van alles nog een stapje verder te nemen. Er vindt nu een debat plaats over Motion M-103 – een aanduiding die het verdient, gezien de Orwelliaanse sfeer eromheen. Die laatste motie eist niet alleen dat islamofobie wordt verboden (wat nu dus al zo is), maar ook dat de overheid passende maatregelen moet nemen om islamofobie tegen te gaan, oftewel straffen moet kunnen opleggen. Wie A zegt, moet ook B zeggen, is dan de logische gedachte.
Ik heb geen angst voor wat moslims denken en geloven, omdat ik Westerse ideeën en seculiere waarden beter en levensvatbaarder vindt dan hun religieuze ideeën, die in de kern onvrijheid en onderwerping betekenen. Een religie niet tegen het licht houden omdat dat niet respectvol zou zijn, die leugen wil ik niet. Niet in wetgeving, niet in mijn hoofd.
Het bezoek uit Nederland is weer weg, de kaas is op, maar de ontevredenheid is gebleven. Maar dat geeft niet, want tevreden word ik toch nooit. Je kunt beter iets anders worden.
