Israël, een stuk land dat tot heel veel verhitte discussies leidt. Een land dat is ontsproten uit verdriet, misère en volharding. Het land van Kanaän kent een geschiedenis van hoogstaande spiritualiteit en is de bakermat voor de drie Abrahamistische religies: jodendom, christendom en de islam die zijn inspiratie ontleent heeft aan de vorige twee. Alle drie geloven ze in dezelfde YHWH, God en Allah. De religies van stamouder Abraham dan wel Ibrahim. De drie religies die ook hun claim hebben gelegd op de landen van Kanaän, Palestina of Israël, zoals u wilt.
Het land van Kanaän heet nu Israël. Israël heeft de controle over het hele Israëlisch-Palestijnse grondgebied. Gaza mag dan bestuurd worden door de Palestijnen van Hamas maar het is gewoon een openluchtgevangenis. Dus je kunt wel degelijk spreken van gehele controle van Israël over het land Israël-Palestina.
Het verhaal over het ontstaan van Israël is een tranendal. Een Joodse bevolking die zich niet meer veilig kon voelen in het antisemitische Europa. Joden die bij de poorten van de concentratiekampen werden geronseld door Zionisten om naar Israël te vertrekken. De interneringskampen op Cyprus van de Britten, die veel Joden die naar Palestina wilden vertrekken onderschepten op de Middelandse zee.
Het beloofde land van Arthur Balfour, beloofd aan Lionel Walter Rothschild en het Joodse volk in 1917. Een geschiedenis die zich tot vandaag herhaalt.
Haat, racisme, onderdrukking en een lijdensweg voor beide bevolkingen. Zowel voor de Israëlische als de Palestijnse bevolking. Met de voetnoot dat Israël in deze relatie de kolonisator en onderdrukker is. Niet alleen van de Palestijnse bevolking wordt onderdrukt maar ook van de eigen bevolking, want het imperialisme keert zich ook altijd inwaarts, net als destijds in Rome en nu in de VS.
De imperialistische wens van het zionisme zorgt er ook voor dat vrede geen mogelijkheid is totdat heel het land van Kanaän onder Israëlische controle staat.
Maar ondanks de donkere historie is Israël ook een verhaal van hoop. Een land met revolutionaire Kibbutzim, een land dat in 1948 tegen alle verwachtingen in stand wist te houden tegen de vele maar slecht georganiseerde Arabische troepen uit Palestina, Syrië, Libanon, Irak, Jordanië en Egypte.
Het grootste onrecht was dat een imperialistisch land als Groot-Brittannië grondgebied toekende aan een volk dat het zelf eigenlijk helemaal niet bezat of op illegitieme wijze de controle over het grondgebied had genomen. Door de Palestijnen niet te betrekken in de beslissingen rondom hun toekomst is typisch voor een imperialistische mogendheid.
Er zijn ook parallellen tussen Israël en de Griekse stadstaat Sparta zichtbaar. Beide zijn/waren kleine mogendheden, tussen vaak vele grotere mogendheden, maar door een uiterst militaristische inrichting van het land konden ze het conflict vaak in hun voordeel beslechten.
Misschien trek ik nu de vergelijking te ver door maar ik zie wel enige gelijkenissen tussen de slag van Thermopylae (480 v.Chr.) en het Israëlisch-Arabisch conflict in 1948. Kleine georganiseerde legers die tegen enorme getale stand wisten te houden. In Thermopylae leidde het tot de bekende last stand van de 300 Spartanen. Het zorgde voor de eeuwige reputatie van Sparta als ‘warrior state’.
Net als Sparta wist Israël tegen alle verhoudingen in stand te houden. Tegenover de Arabische troepen hield Israël de rug recht. De kracht van beide was dat de militaire overste voorop in de strijd gingen. Israëlische officieren moeten altijd voorop gaan in de strijd. Dit leidt tot veel minder gesneuvelde omdat soldaten niet zomaar als kanonnenvoer er op uit worden gestuurd.
Koning Leonidas selecteerde 300 van zijn beste soldaten en trok naar Thermopylae (The Hot Gates) met een leger van 7000 mede Grieken. De 7000 man van de Grieken hielden 7 dagen stand tegen de 150.000 man van Xerxes. De Perzen ontdekte uiteindelijk een bergroute met hulp van de verrader Ephialtes waardoor het Perzische leger de Grieken kon flanken. Leonidas liet de meeste Griekse troepen terugtrekken en met zijn 300 Spartanen maakte zij hun fameuze last stand. Vaak wordt echter vergeten dat er ook nog 700 Thespianen en 400 Thebanen tot de laatste man stierven naast de 300 Spartanen.
De overwinning in 1948 gaf Israël de kans zich als jonge samenleving en natie te ontwikkelen. Het leger dat in de zesdaagse oorlog van 1967 binnen een week al de Arabische legers versloeg was niet te vergelijken met die uit 1948. Het defensieapparaat, de IDF, van Israël was nu een geoliede machine die de andere Arabische legers met gemak oprolde. Het conflict werd door beide partijen, dus zowel de Arabieren als de Israëli uitgelokt. Men leek gewoon allemaal een oorlog te willen voeren net als Sparta en Athene tijdens de Peloponnesische Oorlog (431-404 v.Chr.).
1967 en 404 v.Chr. waren voor Israël en Sparta het hoogtepunt van hun macht en het maakte beide arrogant. Israël werd bijna door zijn eigen hoogmoed in 1973 ten val gebracht. Men zag een aanval van de Arabische landen niet aankomen en velen Israëli waren ook helemaal niet bezig met deze dreiging. Egypte viel de Sinaï woestijn binnen tijdens het heilige Jom Kipoer feest. Met nieuwe wapens vanuit de Sovjet Unie wist het leger Egyptische leger van Anwar Saddat veel terrein te winnen.
Tegelijkertijd opende Syrië onder leiding van Hafez al-Assad een tweede front op de Golanhoogten. De invasie kwam als een totale verassing voor de Israëli. Door deze verrassingsaanval waren de reservisten van het Israëlische leger nog niet opgeroepen. In 1973 hing het voortbestaan van de Israëlische staat aan een zijde draadje toen de Syrische tanks doorbraken in de Golanhoogten. Dat was in 1967 niet het geval omdat het Israëlische leger toen voorbereid was en veel sterker dan de Arabische legers. Vooral het verrassingselement zorgde ervoor dat het kleine landje Israël aan het wankelen werd gebracht.
De arrogantie nekte uiteindelijk de Spartanen. Hun hoogmoed kwam ten val tegen Thebe. Thebe was een nieuwe speler op het Griekse toneel en Sparta wilde daar korten metten mee maken. Het Spartaanse leger bestond vooral uit huurlingen en soldaten van andere Griekse stadstaten die Sparta had verovert. Toen de Spartaanse eenheden werden verslagen door de Thebanen smeltte het Spartaanse leger als sneeuw voor de zon weg.
De speciale hoplieden van Thebe, ‘the sacred bands’, bestonden uit homoseksuelen koppels. Stel je voor dat iemand voor zijn geliefde vecht, dit is een grote motivator om niet te vluchten en tot de laatste snik door te vechten om zijn geliefde te beschermen. Thebe won de veldslag van Leuctra en versloeg daarmee het machtige Sparta. Dus de mensen die nog steeds volhouden dat homo’s niet in het leger kunnen vechten hebben de geschiedenis niet aan hun zijde.
Hoe lang kan Israël zijn koloniale aspiraties nog in leven houden? Zoals Marcel Hulspas van de week al aangaf is de Israëlische natie in verval en drukken de kosten van de bezetting zwaar op de overheidsuitgaven. Zal Israël lering trekken uit de geschiedenis of is Israël hetzelfde lot toebedeelt als Sparta? Als Israël echt veiligheid wil zullen ze moeten kiezen voor de vrede en niet voor de bezetting.
