Aftellen naar zaterdag, ja, ik doe het echt. Oké, de eerste helft kunnen we waarschijnlijk grotendeels overslaan, want dat is nog steeds zo geweest. Gisteren kreeg ik bovendien helemaal de pip van dat heen en weer spelen. Jaja, lekker veel balbezit, maar hij moet er wel een keer in, jongens! Daar zit je dan, met je bord op schoot, te kijken naar een wedstrijd die veel te spannend om ook maar iets door je keel te krijgen.
Voetbal kijken is ook commentatoren kijken geworden, of beter: luisteren. Mensen die televisie kijken zijn dan aangewezen op Jeroen Grueter, een oud-zwemcommentator die in die rol nog weleens uit zijn bol ging, maar die nu op een toon van ‘het is dat ze me gevraagd hebben en ik echt niets beters te doen heb’ de wedstrijden volmoppert. Met een bepaalde eigen logica, dat wel. Als Grueter ziet dat het niks was, is en zal worden, valt er binnen drie minuten een doelpunt. En andersom. Het leek wel alsof Oranje gescoord had, zo goed stonden de mannen er volgens Grueters commentaar na de 1-0 achterstand op Mexico voor.
Ach, vergeleken met de onuitstaanbare Johan Derksen en beroepschagrijn Jan Mulder – oja, kan zijn zoon iets aan die kuif doen? Desnoods oranje verven? – is Grueter nog wel te pruimen. Maar wie de ‘journalistieke onafhankelijkheid’ worst zal zijn, luistert lekker naar de mannen die het gevoel van Nederland verwoorden, nou ja – verschreeuwen: Jack van Gelder en Ronald van der Geer . Het is dat ‘we’ zaterdag pas om 22 uur spelen, een tijdstip waarop er normaal gesproken geen files staan. Maar wie per ongeluk toch in de auto zit, hoeft helemaal niets van de wedstrijd te missen, integendeel. Je ziet er bijna meer van als je luistert, dan wanneer je kijkt en je intussen moet behelpen met het televisiecommentaar.
Bij mij gaat zaterdag de radio aan, en ik hoor om me heen dat ik de enige niet ben.
“Hij scoort! Hij scoort! Hij scoort! Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! Hahahaaaaaaaa!”
