Ik vertel het niet graag maar ook ik was slachtoffer van een seksuele ‘predator’ in Hollywood, een filmproducent als Harvey Weinstein. U leest het goed: seksueel slachtoffer van een echte Amerikaanse filmproducent, in Hollywood, Californië. Ik zal het toelichten. In het jaar 1997 besloot ik acteur te worden in Hollywood want in Nederland kon je dat niet goed worden, vond ik (‘Nederlandse acteurs: zelfs een echte baard lijkt een aangeplakte baard,’ zei W.F. Hermans al). Ik verbleef er een half jaar. Mijn vrienden thuis verspreidden het gerucht dat ik onder de acteursnaam ‘Jack Pleasure’ een carrière in de porno-industrie nastreefde. Dat was smadelijke laster want het was niet waar. Wel kwam ik terecht in een wereldje van figuranten, mensen die van het figureren in Hollywoodfilms hun beroep hadden gemaakt. Dat betaalde zo’n 40-50 dollar per dag. Daarnaast was ik ‘klapvee’ bij Amerikaanse ‘sitcoms’ en shows. Zo zat ik in het publiek van een show van Bill Cosby en bij een sitcom waar acteur Alex Rocco werd herkend, als zijnde ‘Moe Greene’ uit The Godfather. ‘Moe Greene!’ werd er gefluisterd, het gonsde door het publiek. Na afloop kwam Moe Greene handtekeningen uitdelen. Acteur Mickey Rourke zag ik in een bar op Sunset Boulevard. Mickey zag er toen nog goed uit. Zoals actrice Alicia Silverstone er goed uit zag toen ik naast haar aan een bar werd gepositioneerd, in de film Blast from the Past. En ik zag nog een stuk of wat van die sterren.
Op een dag kon ik via een tante op bezoek bij een filmproducent die misschien wel een echte rol voor me kon fixen, in zo’n echte Hollywoodfilm. Dat leek me leuk, en ook niet meer dan logisch – dat ik zo’n rol zou krijgen. Ik was immers de nieuwe Rutger Hauer. De producent (zijn naam ben ik vergeten maar kan ik achterhalen) woonde in een grote villa in de Hollywood Hills en had verschillende prijzen voor gemaakte films op zijn schoorsteenmantel staan. Het was een kleine man met een viezig, grijs baardje zoals Harvey Weinstein dat heeft. En het gekke was: hij was gekleed in een groen verplegers-tenue, zoals verplegers die dragen in Amerikaanse ziekenhuizen. Om een lang verhaal kort te houden, hij wist mij wijs te maken dat hij net terug was van de opnamen van een ‘commercial’ die hij produceerde. De commercial ging over brandwonden en heel toevallig hadden ze nog ‘acteurs’ nodig die lichamen hadden die leken op de lichamen van mensen met brandwonden. De commercial ging over mensen ‘voor’ en ‘na’ de brand, of ‘voor’ en ‘na’ de behandeling, zoiets. En het betaalde wonderbaarlijk goed! Duizenden dollars per dag!
Het enige wat hij moest doen was even de beharing en vormen van mijn lichaam intekenen op een standaard tekening, die hij – stomtoevallig – bij zich had. We konden het zelfs ter plekke doen! Dan waren we ervan af, is het niet, en kon hij me de dagen erna meteen bellen als het rond was en ik op de set moest verschijnen. Voor ik het wist had hij me uit de kleren geluld, op mijn boxershort na, en was hij hartstochtelijk met een potlood zijn tekening aan het inkleuren. En voor ik het wist, zat hij vlak voor me en trok hij mijn boxershort een stukje naar beneden en even later nog een stuk, zodat ik opeens met mijn blote leuter voor hem stond. Hij was onder de indruk van wat hij zag en zijn ademhaling werd zwaarder en zwaarder. Op dat moment begon het mij te dagen. Ik was er ingestonken, ingeluisd, het was één grote set-up. Ik trok mijn boxershort weer omhoog, trok mijn kleren aan, zei gedag, en vertrok.
Nu hebben mannen over het algemeen minder last van zulke zaken dan vrouwen, zo ook ik, en ik heb mij bijvoorbeeld op geen enkel moment bedreigd gevoeld. Ik had de oude viezerik gemakkelijk neer kunnen hoeken of swaffelen. Maar bij de neus genomen voelde ik mij natuurlijk wel. Misschien had hij verborgen camera’s hangen en heeft hij zich naderhand nog even afgerukt. En uiteraard heb ik nooit meer iets van hem vernomen. Aangifte heb ik niet gedaan, dat kwam niet bij me op.
Goed, dat was zo’n beetje het hoogtepunt van mijn Hollywoodcarrière. Een mislukte acteur was ik, die zich ook nog ’s uit de kleren liet lullen door een ouwe homo. Niet veel later vertrok ik. Niet door dit incident maar omdat het wel weer mooi was geweest, daar in Hollywood.
Die goede Nederlandse vrienden van mij, die vonden het opnieuw heel grappig allemaal, en zetten er een tandje bij in het verspreiden van hun lasterlijke praatjes. Vanaf toen was ik niet alleen Jack Pleasure, de zieligerd die porno-acteur ging worden in Hollywood, nee, ik werd Jack Pleasure, de zieligerd die porno-acteur ging worden in Hollywood en daar ook nog ‘s in mislukte. Lachen, gieren, brullen met die vrienden van mij. Ze vertelden het ook aan een of andere Engelse toneelschrijver, toen ze die toevallig in een pub ontmoetten in Londen. En die toneelschrijver vond het zo leuk – oh zo leuk! – dat hij er een toneelstuk over schreef, getiteld Jack Pleasure, over een ‘failed Dutch porn star’ (zie linkje hier en linkje hier). Dat toneelstuk schijnt een groot succes geweest te zijn in Londen en in Edinburgh. U ziet, eerst word je misbruikt door een filmproducent, daarna word je nog ’s misbruikt door je vrienden en een toneelschrijver.
Ik weet niet waar ik een groter trauma aan heb overgehouden.
