Er wordt regelmatig gezegd dat jongeren die het grootste gedeelte van hun vrije tijd invullen met het spelen van games, op sociaal vlak het een en ander tekort komen. Ze eten en drinken slecht, urineren in lege cola-flessen, om niet van het scherm weg te hoeven, en zien enkel zon op het moment dat het gordijn op een zonnige dag opzij schuift door hun kat. De kat die uit verveling de strijd is aangegaan met de muizen die leven van de resten uit de half leeggegeten zakken chips die verspreid liggen door de kamer.
Hoeveel plasjes in een anderhalve liter
Gezien het feit dat ik mij niet snel iets laat wijsmaken door met vooroordelen gevoede verhalen, besluit ik mij eens tussen deze, naar het schijnt, sociaal beperkte mensen te voegen. Ik ga naar een LAN-party. Ik ga een weekend lang tussen de gamers zitten. Peilen hoeveel plasjes er in een anderhalve liter passen. Peilen hoeveel minuten de gemiddelde gamer per nacht slaapt. Peilen. Het hele weekend peilen.
Alles klaarzetten
Vrijdagsmiddags aangekomen blijk ik een van de eersten te zijn. Ik zie een paar jongens hun gaming-rig uitpakken. Een jongen heeft rossig haar, een petje en een kentekenplaat boven zijn hoofd met zijn game-naam. Ik kan echter niets vreemds aan hem ontdekken. Een andere jongen, ik denk van Turkse komaf, komt mij een hand geven en stelt zich voor. Ik word welkom geheten en hij wijst mijn plaats aan. Op mijn plaats ligt een briefje met mijn game-naam, het IP-adres dat ik kan gebruiken, een vest met mijn game-naam, een jaarkalender met het logo van de groep en de regels van de accommodatie waar we ons in bevinden. Dit belooft wat.
1000 watt
Terwijl ik mijn PC uitstal zie ik om mij heen kasten waar meer neonlicht vanaf komt dan dat er in heel Amsterdam op de dames van lichte zeden schijnt. Een van de jongens zet zijn PC aan. Even is het stil. Het licht in de ruimte dimt even en ik hoor een licht zoemend geluid de ruimte vullen. Op het moment dat ik met mijn ogen knipper om deze weer te stellen zie ik dat de PC is opgestart. “Aan 1000 watt heb je wat.” hoor ik iemand lachend roepen. Ik ben te verbaasd over de prestaties van de PC dat de grap bijna aan mij voorbij gaat.
Aan dezelfde joint lurken
Nadat een spelletje op mijn PC mijn concentratie een paar uur heeft opgeslurpt, zet ik mijn koptelefoon af. Overal waar ik kijk zie ik mensen. Allen druk aan het gamen. Ik zie dat ze elkaar met bruut geweld aan het slachten zijn. Ik begin het ondertussen aardig warm te krijgen in de ruimte waarin zo’n 300 monster-PC’s per seconde honderden kilowatts wegstoken en besluit boven even mijn trui om te ruilen voor een t-shirt. Weer beneden gekomen vind ik dat het tijd is voor een sigaretje. Ik open de deur naar buiten en tot mijn verbazing zie ik dat de jongens – en mannen – die elkaar zojuist afslachtten gezamenlijk in een lachkick blijven hangen. Jong en oud aan dezelfde joint lurkend. Grappen en grollen alom.
Te hoog gegrepen
Eenmaal binnen wordt er een competitie aangekondigd. Ik besluit een poging te wagen op het veroveren van de met game-namen gegraveerde wisselbeker. Spannend. Ik ervaar sportiviteit en fair-play waar iedere voetballer met een fair-play-opstrijk-plaatje een voorbeeld aan kan nemen. Ik weet het tot de kwartfinales te schoppen, maar het niveau gaat mij ver boven mijn pet. Verrast kijk ik op wanneer ik een hand op mijn schouder voel kloppen en een “Jammer jongen, je was lekker aan het knallen” hoor.
Gevoel van broederschap
Normaliter ben ik een slecht verliezer, maar ik voelde me goed. Echt goed. De sfeer, de mensen. Alles dat weekend gaf mij een gevoel van warmte, gezelligheid en broederschap. Deze jongens zijn niet gek, beperkt, autistisch of sociaal onderontwikkeld. Ze zijn beter dan een ieder die dat beweert.
Sinds @BasMatthee bij die LAN-party is geweest urineert hij in een fles. Hij eet alleen nog maar vette meuk en snoepgoed, wegspoelend met cola en bier. En een ieder die vind dat hij ziek is, is gewoon jaloers. Jaloers op zijn sociale leven.
