Jens Toornstra klinkt als een Friese verzetsheld in tijden van oorlog. Mijn eerste gedachte: eindelijk weer een Hollandse naam in het Nederlands elftal. Jens is natuurlijk helemaal geen Hollandse naam, en zeker nog lang geen Jan, Henk of Hans – hooguit een combinatie van die drie. Maar het is op zijn minst Germaans en het klinkt toch een stuk beter dan de namen die we de afgelopen jaren hebben moeten slikken in ‘ons’ elftal.
In de laatste wedstrijd begonnen we namelijk met onder andere Kenneth, Daryl, Bruno, Daley, Rafael, Kevin en Jeremain. En dan zat Wesley er nog niet eens bij. Eerlijk is eerlijk, Stefan en Arjan zijn prachtige Hollandse namen, maar de tijd van twee Johans en vier Wims in het Nederlands elftal lijkt wel voorgoed achter ons te liggen.
Andere landen lijken hier minder last van te hebben. Zo speelde Frankrijk in maart met naturellement Franck, Hugo, Mathieu, Laurent en Christophe tegen het Spanje met David, Xabi en Xavi, Sergio en Sergio. Bij Italië staan twee Andrea’s, Gianluigi, Mario en Leonardo in de basis en bij Engeland just Joe, Steven, James, Tom, Danny, Michael. Wat dit zegt over het Nederlandse voetbal? Vast heel veel, maar wat precies weet ik niet: daarvoor begrijp ik te weinig van die nieuwe Nederlandse namen.
Er is eigenlijk maar één niet-Nederlandse naam waar ik op zit te wachten voor een debuut in Oranje: Jari. Een naam die sinds midden jaren ’90 ineens voorkomt in de Nederlandse registers en voorlopig niet weg lijkt te gaan. Ik wil een Jari in Oranje. Tot die tijd neem ik genoegen met Jens.
Ko van ‘t Hek is rechtsback, filosoof, scorebordjournalist, maar vooral ‘liefhebber van het spelletje’.
