‘Het is bizar’, meende het Algemeen Dagblad in aanloop naar het SP-congres van afgelopen zaterdag. De commissie die het programma heeft geschreven had een voorstel van een aantal afdelingen overgenomen, wat volgens de krant een teken zou zijn van tweedracht en verdeeldheid. Het is eerder bizar om te zien hoe weinig journalisten soms snappen van de politiek – of willen snappen. De commissie had immers niet alleen dit voorstel, maar ook honderden andere voorstellen overgenomen – dat is juist de bedoeling van de partijdemocratie. Veelzeggend is ook dat de krant niet inging op een van de inhoudelijke punten, maar op een voorstel om de titel te veranderen. De journalist zag hierin een teken van paniek, omdat de partij op het laatste moment nog de slogan voor de campagne zou aanpassen. In werkelijkheid was het juist andersom: deze leden stelden voor om de titel van het programma aan te passen aan een slogan voor de campagne: Pak de macht.
Congressen van politieke partijen zijn voor buitenstaanders vaak saai en moeilijk te doorgronden, maar voor de leden juist belangrijk en leuk. Het is een moment dat je elkaar weer tegenkomt, ook mensen die je soms een tijdje niet hebt gezien. Ik vind het altijd weer gezellig. Maar congressen zijn ook een moment dat besluiten worden genomen. Een jaar geleden werd een commissie benoemd om het programma te schijven, waarvan ik voorzitter werd. Daarna hebben we lang en met veel mensen in de partij gesproken en een concept gemaakt, dat in het bestuur van de partij werd besproken en na flink wat discussie en aanpassingen naar de leden werd gestuurd. Dit programma is in alle afdelingen in het land bediscussieerd en van die discussies kregen we weer honderden verslagen, met voorstellen en suggesties. Ook zijn er overleggen geweest met meerder afdelingen in een regio, in speciale conferenties. Van de 252 voorstellen die in het programma staan werden maar liefst 121 punten – soms heel grondig – aangepast, waarna alle afdelingen van de partij het hele stuk weer opnieuw hebben besproken. Daarna werden 734 wijzigingsvoorstellen ingediend, waarvan een aantal weer werd bediscussieerd op het congres. Van die voorstellen zijn er die dag na overleg nog eens 200 overgenomen.
Journalisten zijn vaak niet zo erg geïnteresseerd in partijcongressen, wat meestal leidt tot wat plichtmatige reportages en niet erg geïnspireerde stukjes in de krant. Maar er is ook een journalist die geen enkel congres overslaat en het daarbij erg naar zijn zin lijkt te hebben: Chris Aalberts. Tot laat ik de avond zie ik hem nog praten met allerlei leden, met een ironische blik in zijn ogen en een brede grijns op zijn gezicht. Meestal is zijn oordeel niet erg positief, ook niet over het congres van de SP. Ik vond de aankleding van ons congres, met die harde en heldere kleuren, een mooie aftrap voor een harde en heldere campagne, maar Aalberts vond het meer een inrichting voor een kinderdagverblijf – laten we het er maar op houden dat de waarheid hier ergens tussenin zit. Ik ben blij met zijn constatering dat de leden van de SP een afspiegeling zijn van de bevolking, als ik congressen van andere partijen bezoek zie ik meestal vooral veel politici in pakken. Waar ik van schrok is zijn oordeel dat dit congres een ‘parodie’ zou zijn op de partijdemocratie.
Ben ik daar dan een jaar lang zo druk mee bezig geweest? Onze leden hebben veel voorstellen gedaan, die we in de partij intensief hebben besproken en waarover zij op het congres een besluit hebben genomen. Dat was veel werk, maar heeft het programma ook veel beter gemaakt. We hebben ons huiswerk in ieder geval gedaan, wat mij betreft kan de campagne nu beginnen.
