Rabin Baldewsingh. Na deze verkiezingen is hij er niet meer bij. Hij verloor de strijd om het lijsttrekkerschap van de Haagse PvdA en moest plaats maken voor Martijn Balster. Ondanks zijn onvermijdelijke tekortkomingen ga ik Rabin missen. Hij is namelijk ondanks alles wél een PvdA’er van de oude stempel. Een man die nog enige binding heeft met gewone mensen. In huize Baldewsingh vind je waarschijnlijk gewoon wat blikken bier en een bak bami van gisteren in de koelkast. Martijn Balster heeft zijn koelkast echter volgeladen met tofuburgers en linksdraaiende biologische karnemelk. Het is de nieuwe stempel van de PvdA ten voeten uit. Het vertrek van Baldewsingh betekent het einde van een tijdperk en staat symbool voor de totale teloorgang van de PvdA. Ooit een arbeiderspartij, de laatste jaren steeds meer een elitair clubje griezels dat u niet alleen met het politiek correcte vingertje vertelt wat u moet eten maar u er ook nog fijntjes op wijst dat u een racist bent met een grote dikke onderbuik.
Er is geen Hagenees meer die zich in de PvdA herkent. Een vrouwenquotum, een allochtonenquotum, diverse cultuur voor iedereen, gesubsidieerde huiswerkbegeleiding, en genderneutraal communiceren. Het Haagse verkiezingsprogramma leest weg als het script voor een aflevering van De Luizenmoeder. ‘Den Haag voor iedereen’ heet dat. Ondertussen staat de nieuwe lijsttrekker bij het Schilderswijkdebat te verdedigen dat Mohammed voor een baan voorrang moet krijgen op Jan. Den Haag voor iedereen betekent voor de PvdA dus iets meer voor Mohammed en iets minder voor Jan. Tot zover het eerlijke verhaal.
Tekenend was echter de Mohammed uit het publiek die het woord kreeg en het PvdA-plan anoniem solliciteren torpedeerde: “Mijn naam en mijn uiterlijk zijn mijn identiteit, daar ben ik trots op. Waarom zou ik dat wegstoppen?” Tja, goede vraag van Mohammed. Daar sta je dan als kersverse PvdA-lijstrekker, midden in de Schilderswijk. Met al je fatsoen en principes. Dronken van je eigen deugdelijkheid. En dan moet je constateren dat zelfs Mohammedanen gillend wegrennen bij je partij. Zij stemmen inmiddels op één van de drie andere moslimpartijen.
Het wethouderschap lonkt voor Martijn Balster dus stemmen moeten hoe dan ook worden binnengehaald. Maar wie moet er dan nog op de PvdA stemmen? Toch maar Jan? Die racist met die onderbuik, die zijn huurhuis naar een Syriër zag gaan en die van de PvdA eigenlijk ook nog zijn baan moet afstaan aan Mohammed? Ach, wat maakt het uit. In de ogen van de PvdA heb je namelijk geen kiezers maar stemvee. Het gevolg is een heus plan voor de woningnood in Den Haag om Hagenezen die geen sociale huurwoning meer kunnen krijgen over de streep te trekken.
Voor het gemak gaat men er bij de PvdA maar vanuit dat Hagenezen zijn vergeten dat de Haagse woningnood het directe gevolg is van jarenlang PvdA-beleid. De PvdA zit al dertig jaar in het Haagse college, met meer dan twintig jaar een wethouder voor wonen. Maar zover terug hoeven we niet eens te kijken. De laatste vijf jaar zijn er meer dan 4.000 statushouders gehuisvest in Den Haag. Allemaal een gratis huis, met voorrang. Op kosten van de Hagenaar en ten koste van de Hagenees.
Volgens de huidige voorspellingen kan Den Haag in 2040 rekenen op maar liefst 100.000 extra inwoners, voornamelijk vanwege buitenlandse migratie. Zelfs een blind paard ziet dat de massa-immigratie onhoudbaar is en dat we juist dit een halt moeten toeroepen. Dat is dan ook waar de PVV op inzet. Zonder inwonersoverschot immers ook geen woningnood, zo simpel is het. Maar bij de PvdA willen ze dit niet zien. Daar zit men nu al te dagdromen over allerlei nieuwe linkse subsidieslurpende diversiteitsprojecten. Dus in plaats van dichte grenzen komt er een vijfpuntenplan tegen de zelf gecreëerde en in stand gehouden woningnood. Ondertussen gokt Balster erop dat de gewone Hagenees PvdA zal stemmen omdat hij denkt dat er sociale huurwoningen voor hém worden gebouwd.
Dus zo gezegd, zo gedaan. In het pop-up-partijkantoor komt amper een maand voor de verkiezingen een hele kliek roomblanke pop-up PvdA’ers bijeen. De één met een rode PvdA-jas, de ander met een rode PvdA-sjaal, en ook nog eentje met een rode PvdA-trui. Een treurig beeld is het wel. Alsof ze vanwege teruglopende ledenaantallen met zijn allen uit armoede één campagne-outfit moeten delen. Martijn Balster knielt bij het koffietafeltje met een gemakzucht die je normaal gesproken alleen ziet bij mensen die jarenlang oefenen in de moskee. Hij kijkt met een geniepige grimas naar de camera en zet een krabbel op een flyer. Een PvdA-Kamerlid krabbelt mee. Een PvdA-lid van de Provinciale Staten staat erbij en kijkt ernaar. De voorzitter van het PvdA-bestuur maakt een foto en plaatst deze op twitter. Er verschijnt bijna direct een artikel op Omroep West. Zo, klaar is Kees.
De PvdA’ers feliciteren elkaar met het geweldige vijfpuntenplan tegen de woningnood. Ze realiseren zich niet dat de afstand tussen de Hagenees en de politiek op dat moment nergens zo groot is als in het kamertje waar zij met zijn allen staan. Er moet alleen nog een originele slogan bij voor een ludiek protest op de Grote Markt. “Ik heb nog een idee!”, roept Balster, “In gelul kan je niet wonen”. En daarmee is de totale ideeënarmoede van de PvdA in volle glorie. In een wanhopige poging de weggelopen kiezer te paaien kan de nieuwe stempel blijkbaar niet veel meer dan schaamteloos een slogan uit de jaren zeventig van de vorige eeuw recyclen. Duurzaam, dat dan weer wel.
De tussenliggende decennia hebben echter bewezen dat je vooral in PvdA-gelul niet kan wonen.
