We hebben een nieuw slachtoffer bij de lurven in onze o zo moderne samenleving. Het is de vrouw waar we in andere aanrechttijden altijd bij terecht konden voor een kopje thee en een liefdevolle arm om de schouder, (al is het de vraag tegenwoordig of die arm wel liefdevol geïnterpreteerd mag worden, maar dat is weer een andere column), de vrouw die in potentie kan wat mannen niet kunnen: de barende moedervrouw! Baren of niet baren is een heet onderwerp dezer dagen, to mom or not to mom.
Ik vat even samen wat ik de laatste weken zoal lees over vrouwen en kinderen:
– Vrouwen vinden het hondsmoeilijk om hun kinderen op te voeden. ‘Nee’ zeggen kunnen ze niet, ze hebben geen overwicht, huiswerkbegeleiding is een probleem, eigenlijk is het concept ‘kind’ in z’n geheel een probleem.
– Vrouwen moeten zich verantwoorden tegenover de buitenwereld, althans dat gevoel hebben ze, als ze geen kinderen willen en dat zijn ze beu. Filmsterren en andere bekende vrouwmensen moeten als rolmodel optreden om de rest van de wereld te laten zien dat er heus nog wel andere doelen in een vrouwenleven zijn dan zorgen voor nageslacht.
– Vrouwen klagen dat zij altijd de vraag krijgen of ze kinderen willen en mannen niet.
– Er zijn ongewild kinderloze vrouwen die de juiste partner maar niet kunnen vinden, de zogenaamde OK-vrouwen.
– Het bestaan van kinderloze horeca wekt enorme verontwaardiging op als zijnde kinderdiscriminatie.
Ik ben zelf moeder en ik vind dat er enorm gezeurd en geklaagd wordt over kinderen door al die vrouwen. Mijn kinderen zijn volwassen, ik was en ben nog steeds met liefde hun moeder. Ik heb vriendinnen die geen kinderen wilden en ze ook nooit gekregen hebben, een vriendin met een kind van een donorvader en dat allemaal zonder noemenswaardige oordelen en problemen.
Wat is nu precies zo dramatisch anders rond het moederschap anno nu? Opvoedingsproblematiek is van alle tijden, omdat kinderen altijd al kinderen waren en opvoeden altijd al een klus was. Er zijn al bijna twee generaties vrouwen die bewust geen kinderen gekregen hebben, de enige mensen die daarover zeuren en zeurden zijn de grootouders to be.
Zou het kunnen dat vrouwen gevraagd wordt of ze kinderen willen, omdat vrouwen nou eenmaal de barende partij zijn en negen maanden met een dikke buik lopen? En waarom is dat erg? Vrouwen combineren al jaren banen en kinderen, dus die ‘andere doelen in het leven’ lijken me evident. ‘BOM-moeders’ waren de vrouwen die geen partner wilden en voor de vroegere ‘ouwe vrijsters’ die nu geen partner kunnen vinden is er de spermabank.
Als ik vroeger met de hele familie bij opa en oma op bezoek ging, aten de kinderen in een aparte kamer, zodat een tafelgesprek onder volwassenen mogelijk was zonder kindergekrijs. Niets nieuws onder de zon. Alles is mogelijk en daar gaat het maar om. Dat is gelukkig bevochten door eerdere generaties vrouwen. Verder is het leven sowieso geen pretje, met of zonder kinderen, maar dat behoort nou eenmaal tot het pakket.
Is het probleem van jonge vrouwen nu misschien dat er geen probleem is?
