In NRC Handelsblad stond vorige week een groot artikel over ouders die er alles aan doen om hun kinderen in het eerste elftal van hun club te krijgen. Met trots meld ik dat ik deze trend ver vooruit was. Ik zorg er al jarenlang voor dat mijn vijf kinderen uit drie huwelijken bij zowel het hockey als het voetbal in het eerste team terechtkomen. Het is geen sinecure maar het lukt me tot nu toe altijd.
Mijn voorkeur voor universitair opgeleide vrouwen blijkt een uitstekende keuze te zijn geweest. Al mijn exen worden met egards behandeld. Zowel de huisarts als de eigenaresse van een goedlopend eigen bedrijf zijn graag geziene gasten op elke club. Een huisarts die het eerste team begeleidt is natuurlijk een zeer aangename vinger aan de pols en een gulle sponsor is al helemaal een geschenk uit de hemel. En als u dan ook nog weet dat mijn derde ex een advocate is dan begrijpt u dat een onwelwillende club altijd met zachte hand, en desnoods harde, de goede kant kan worden opgeduwd.
Er werd mij vaak verteld dat een van mijn kinderen niet goed genoeg was voor het eerste elftal maar dat is klinklare onzin. Kinderen die worden uitgedaagd om het beste uit zichzelf te halen zijn altijd goed genoeg. Misschien nog niet op het moment dat ze in het eerste worden geplaatst maar uiteindelijk zullen ze aanklampen en misschien zelfs excelleren. En vergis je niet, kinderen zijn geen vrijblijvende minimensjes. Zij willen net zo graag winnen als volwassenen. Misschien zijn ze nog wel fanatieker. Als ik de traantjes van mijn koters zie als een kampioenschap wordt verkloot gloeit mijn hart van trots.
De kop van het artikel (Blendle-link) was: Jouw kind is heus geen Messi. Een schitterende titel. Ook zeer terecht. Ik ken genoeg ouders die echt denken een nieuwe Messi, Cruijff of Maradona op de wereld te hebben geschopt.
Ik durf met mijn hand op mijn hart te beweren dat ik geen onrealistische doelen stel. Ik en mijn exen nemen slechts lokale helden als voorbeelden van onze koters. Ze hoeven de absolute top niet te halen. Regionale spelers zoals Ruud van Nistelrooij en Mijntje Donners hebben immers ook leuke resultaten neergezet.
Voor mij persoonlijk is het belangrijk dat ik er in ieder geval alles aan heb gedaan. Dat ik mentaal en fysiek alles uit mijn kinderen heb geperst. Dat mijn kinderen mij niets kunnen verwijten. Dat ze later niet kunnen zeggen: mijn vader heeft niet voor mij gevochten.
Ik durf te stellen: als mijn kinderen falen ligt de verantwoordelijkheid geheel en al bij hunzelf.
