‘Dit zal je dag helemaal goedmaken’, ‘hierna kun je er weer tegenaan’, ‘het beste wat je de hele dag zult zien’. Zinnetjes die zelfs in mijn bloedserieuze timeline dagelijks voorbijkomen. Daaronder zie ik dan een filmpje van een klein schildpadje in het water, een wasbeer die in een zwembad op de rug van een hond klimt, kleine eendjes die achter hun moeder aanrennen maar wegwaaien in de wind, een hond die naar een frisbee hapt, maar mist, en tegen de camera aan loopt. Het is allemaal zelden het beste wat ik de hele dag zal zien.
Dat zoiets het beste zou kunnen zijn maakt het onmiddellijk het verdrietigste wat ik de hele dag zal zien. Dat er zo weinig voor nodig is om de Grote Ontoereikendheid der dingen aan te tonen. Dierenfilmpjes als troost zijn een nog groter mes dat de ziel in gaat.
Mensen die klagen over hoe ‘vervelend het is op Twitter’ of in het debat maken mij op vergelijkbare wijze triest. Ze komen iets halen blijkbaar – en niet iets brengen. Je hebt die twee soorten mensen overal: halers en brengers. Halers zijn chronisch teleurgesteld, doen nooit meer dan ze aankunnen en laten vanwege hun steeds lager wordende pijngrens graag merken dat het ‘debat verziekt is’. Brengers komen iets brengen omdat ze weten dat niet iedereen eeuwig kan halen. Dat het op Twitter of elders niet ‘leuk’ is, is voor hun evident.
Klagende halers hebben daarvoor een blinde vlek, zoals Sander Donkers in Vrij Nederland gisteren: ‘volg hem [Wierd Duk, red.] en je komt nooit meer toe aan je kattenfilmpjes’. Donkers stopt nu met Twitter (‘Heat.Kitchen.’), zoals eerder o.a. Femke Halsema (‘schreeuwers’) en Joris Luyendijk (‘het is mooi geweest’). Het gaat mij niet zozeer om wie er weg gaat maar hoe, namelijk steeds met die dramatische zelfgratificatie dat ze er niet tussen komen vanwege de sfeer: ‘kijk eens wat jullie hebben gedaan’. Vrij Nederland over Donkers: ‘zoek hem maar op, hij bestaat niet meer’.
“Want tegenover al dat leuks staat de constante, zeurende aanwezigheid van te veel woede, te veel mensen die elkaar niet willen begrijpen, te veel ego’s die met grote woorden smijten maar eigenlijk kibbelen over kleine piemels (m/v), te veel begrip en bijval voor pure onaardigheid. En als het je niet aanstaat: ‘Heat. Kitchen.”
“Dat ons publieke debat ziek is, weten we inmiddels wel. Pak de definitie uit de Van Dale erbij – ‘bespreking van het voor en tegen’ – en je kunt alleen maar zachtjes wenen. Maar het is geen toeval dat je dat op Twitter het duidelijkst merkt.”
Donkers is meer een ‘veranda-man’, zegt hij verderop, niet ‘dol op snikhete keukens’. Maar het eeuwige geklaag daarover zijn kattenfilmpjes in druk, geconsumeerde zelftroost. Over je Twitter graf heen valse deugdzaamheid verspreiden over ‘de betere manier van discussiëren’, zonder je er zelf aan te willen branden.
Ik was deze week in Nederland, op bezoek bij de ‘Summer Academy’ van Forum voor Democratie – in het bijzijn van vooral ‘brengers’ viel mij op: professoren, politici, jonge denkers, die Nederland graag willen veranderen – redden, zou je kunnen zeggen. Voor hen is het verlaten van de hitte van de keuken überhaupt geen optie – er is namelijk geen veranda of ander comfort voor de hedendaagse brengers van zowel het slechte nieuws als nieuwe plannen.
Zoals een hond de frisbee, missen de Donkers’ helemaal het punt dat de brengers niet meer uitserveren in ‘aardige’ veranda-kringen, het ‘begripvolle’ duizend gangen diner is voorbij. Als zij en wie ook in hun linkse, politiek correcte wereldbeeld willen blijven hangen, en het slachtoffer willen spelen, moeten ze zichzelf maar redden. Met hun kattenfilmpjes. You are not needed in the kitchen.
Mensen, @DonkersVN has just left Twitter. Zoek hem op: hij bestaat niet meer. En wel hierom: https://t.co/ADBP9h6I6y
— Vrij Nederland (@vrij_nederland) 25 augustus 2017
