De jongeren van mijn generatie worden ook wel aangeduid met de term ‘millenials’. De millenials liggen onder vuur. Volgens de teleologische onderzoekjes van alfa-babyboomers zijn we namelijk allemaal narcistische nintendo-verslaafden, waar elk sprankje idealisme door de TV is uitgezogen. Wat moet er toch van de wereld komen met de millenials aan het roer?
Het is natuurlijk simpel om daar van mijn kant op te reageren met een voor de hand liggende jijbak. Ik zou namelijk kunnen zeggen dat babyboomers hun overdosis softdrugs snel hebben vervangen door een overdosis postmodernisme en daarmee de basis hebben gelegd voor wat Paul Scheffer omschrijft als het multiculturele drama. Ik zou ook kunnen stellen dat babyboomers in het algemeen profeten zijn van het evangelie van hun eigen gelijk en dat ze ons een staatsschuld nalaten, die zelfs door Ali B. niet getutoyeerd zou worden. Dat zou echter te gemakkelijk zijn. Want naast het feit dat er ook wel ergens een paar fijne babyboomers te vinden zijn, maak ik me eerlijk gezegd ook zorgen over mijn generatie.
Blik op de wereld
Ik maak me zorgen over de steeds groter wordende scheidslijn tussen de hoogopgeleide kosmopolieten enerzijds en meer nationaal of regionaal georiënteerde leeftijdsgenoten in minder florissante uitgangsposities anderzijds. De eerste groep vaart wel bij economie die zoveel mogelijk op kennis is toegespitst en pretendeert een ‘wijde’ blik te hebben op de wereld, die tot hun grote genoegen steeds kleiner wordt. De multiculturele samenleving wordt omarmd als een verrijking en Wilders en zijn kiezers zijn achterlijk plebs.
De tweede groep lijkt een beetje buiten het zogenaamd ‘wijde’ blikveld van de eerste te vallen. zij studeren niet in het hoger onderwijs en hebben geen baanzekerheid in een mondialiserende economie, waar banen even makkelijk worden geëxporteerd als flesjes Heineken. Ze wonen of groeiden op in wijken wonen waar de voornaamste bijdrage van de migratie in de criminaliteitsstatistieken te zien is. Een kroket in Lloret is een topvakantie, Spanjaarden zijn leuk maar met Hollanders is het toch veel gezelliger?
Tijdens een debat met allerlei verschillende soorten jongeren waar ik deze week aan deelnam, werd het verschil me opeens weer heel duidelijk. Toen een collega van een politieke jongerenorganisatie, aan een van de jongens van Combeat, een soort bottom-up jongerenorganisatie, aanbood om eens te gaan praten over samenwerking, luidde het ook voor mij onverwachte antwoord: ‘Ik woon Tilburg en jij in Utrecht. Dat wordt dus moeilijk’.
Verscheurd land
Het is met name aan de eerstgenoemde , sterkere groep millenials om te bewijzen dat de onderzoekjes ernaast zitten. Daarvoor is nodig dat de kosmopolieten de illusie dat een blikveld waar het health care plan van Obama binnenvalt, maar een mbo’er van drie kilometer verderop buiten valt, wijds is, laten varen. Pas als we onze blik werkelijk verwijden, zien we dat een eenzijdig perspectief op de kenniseconomie misschien niet goed uitpakt voor de onderkant van de arbeidsmarkt. Dan zien we dat mondialisering voor sommigen een zegen is en voor anderen een bron van onzekerheid. Dan zien we dat de lasten van binnenstromende kansarme migranten niet in de Pijp of de Jordaan, maar in Slotervaart en Osdorp moeten worden gedragen. En dan zien we dat niet iedereen een gesjeesde kosmopoliet is, maar sommige jongeren gewoon lekker in Tilburg aan de slag willen.
Op die manier kunnen we bewijzen dat we geen inslapen generatie van narcisten zijn, maar een generatie die boven het eigen belang kan uitstijgen. Maar belangrijker nog: zo voorkomen we dat Nederland een verscheurd land wordt met enerzijds een kansrijk en anderzijds een kansarm kamp. Een land waar de politieke extremen aan zowel de conservatieve als de progressieve kant steeds groter worden en permanent met elkaar in gevecht zijn. Of er in slagen? De tijd zal het leren, maar vanzelf zal het zeker niet gaan.
Jelle Menges is voorzitter van de Jonge Socialisten in de PvdA.
