Ik heb, back in the day, nog wel eens gesolliciteerd bij de politie in Rotterdam. Ik werkte toen ook al bij McDonald’s maar wilde na mijn MBO iets anders gaan doen. Na het horen van de basissalarissen die ik daar de eerste vijf jaar zou gaan verdienen, schrok ik mij echter kapot. Om die capuchonnetjes op Zuid onder de duim te houden zou ik minder loon ontvangen dan ik op dat moment als simpele medewerker bij de Mac binnenhaalde. In dat opzicht snap ik de apathie onder de politiemensen op straat heel goed.
Het simpele feit is dat we met zijn allen ooit besloten hebben belasting te gaan heffen voor enkele simpele basisprincipes die we graag wilden waarborgen voor de burgers in ons land: zorg, welzijn en veiligheid. Tot voor kort was dat ook allemaal perfect geregeld: in het ziekenhuis kreeg je de aandacht, zorg en medicijnen die je nodig had, er waren fijne nutsbedrijven die er voor zorgden dat iedereen tegen een betaalbaar tarief zijn lampjes thuis kon laten branden en zijn eten kon koken en de politie hing niet met een lasergun achter elk bosje maar kwam nog gewoon langs na een inbraak of een aanrijding.
Verontwaardiging
Tegenwoordig moet je na een lichte hartaanval maar lekker thuis gaan revalideren en valt er elke maand een fikse rekening op de mat voor de steeds matigere en mindere zorg die je in het ziekenhuis nog ontvangt. Met zijn allen hebben we verontwaardigd gelachen om de situatie in Amerika, terwijl tegenwoordig het aantal mensen zonder goede dekking bij een zorgverzekeraar hand over hand toeneemt. We betalen historisch hoge bedragen voor hetzelfde gas, water en licht als twintig jaar geleden, terwijl je ook zelf maar even de meterstanden moet doorgeven, alstublieft.
Politiepersoneel zit in middeleeuwse salarisschalen en wordt door de overheid al jaren niet meer serieus behandeld – geen wonder dat de gemiddelde Tokkie in de achterstandsbuurt deze mentaliteit van disrespect overneemt. Het is sowieso absurd dat je wel steeds meer radar- en verkeerscontroles ziet, maar dat je moet bellen om een afspraak te maken om een inbraak te mogen aangeven. Die frustatie vertaalt zich als bijna vanzelfsprekend naar een agressievere houding jegens politiemensen, de gezichten van het politieapparaat ‘die je alleen ziet als er geld te verdienen valt’.
Grip
Met al dat privatiseren is de overheid de grip op de maatschappij gaandeweg verloren. Mensen worden door ‘de instanties’ als nummers behandeld en gaan zich dientengevolge zo gedragen. Een Openbaar Ministerie mag nooit zonder geld komen te zitten. Een rechter moet werken van zaak naar zaak, niet van minuut tot minuut. Een arts moet niet toewerken naar een leeg bed, maar naar een juiste diagnose. Een agent moet orde kunnen handhaven zonder daarbij te veel begrensd te worden door administratieve rompslomp enerzijds en intern onderzoek naar het handelen anderzijds.
Dostovjeski schreef het al: ‘Elke samenleving krijgt de misdaad die zij verdient’. In de samenleving van nu betekent dat inderdaad dat door een overheid die zich minder en minder bekommert om zijn burgers, je criminaliteit krijgt die zich duidelijk richt tegen en lak heeft aan de machthebbers, de autoriteiten, het establishment. En met de koers op rechts die we in de huidige regeringsformatie zien, waardoor er nog meer geliberaliseerd gaat worden, zou het nog best een lange, koude winter kunnen gaan worden. Behalve voor diegenen met een bontkraagje.
