Ik had al een column af, maar die zit alweer in de digitale prullenmand. Het citaat van Sylvana Simons dat ‘Nelson Mandela, Martin Luther King en Obama ook werden bedreigd’ noopte tot mentale wegwerkzaamheden. Soms gaat dat zo. Bij dezen. Je kan zeggen, ze heeft het hoog in haar bol, maar daar is natuurlijk helemaal niks mis mee. Achter mijn bureau denk ik ook wel eens aan J.K.Rowling, George Orwell en Simone de Beauvoir, die allemaal eerst een tijd ploeterden, of door een crisis gingen, voordat ze iets zinnigs op papier kregen. Dat betekent nog niet dat ik vind dat ik Orwell ben, of Beauvoir en al helemaal niet dat als ik een gooi doe naar dat succes ik dús ook iets van hun armoede of ellende heb ervaren. Ik moet er eerlijk bij zeggen dat Sylvana ook zegt dat bescheidenheid gepast is, maar die woorden betekenen niet zoveel in de kwalijke context waarin zij haar woorden plaatst.
Zij leunt tegen -min of meer- grootheden uit de geschiedenis aan door een soort lotsverbondenheid te suggereren (net als Jesse Klaver dat doet). Niet op inhoud, niet op karakter, niet op prestaties, maar op het feit dat deze grote figuren allemaal “ongetwijfeld” hetzelfde moesten doorstaan als zij. Daarin ziet Sylvana niet zozeer een motivatie maar vooral een bewijs dat ze op de juiste weg zijn, althans dat wil ze ons doen geloven. Het is niet de bekende guilt- maar succes by association, die hier verspreid wordt.
Sylvana heeft ingestudeerd dat mensen die een nieuwe waarheid verkondigen veel tegengas krijgen, en dus gaat ze -om die premisse te laten uitkomen- op zoek naar zoveel mogelijk tegengas. Agressie, haat en bedreigingen over je heen krijgen, wordt in die magische redenatie hetzelfde als het gelijk aan jouw kant hebben, zeker met de thema’s die ze bij DENK zo handig hebben uitgekozen: racisme, discriminatie, verdeeldheid. Het houdt allemaal geen rekening met het feit dat best wel veel mensen gewoon vervelend of zelfs agressief zijn en sinds social media niet meer alleen elkaar lastig vallen in het café of de buurtsuper, maar via hun toetsenbord ook allerleilakeien van de koning, of ijdele BN’ers. De Tokkie, zogezegd, wordt aan de lopende band misbruikt om mensen zonder inhoud in het (politieke) zadel te helpen.
En nadat de Tokkie misbruikt is, wordt het grote publiek op sleeptouw genomen. In de categorie ‘gaslighting’ is de Mandela-King-Obama een juweeltje, de mooiste appel voorin de kraam, het neusje van de zalm. Sylvana ís Mandela, King en Obama. Op een foto van haar in de rechtbank een paar maanden geleden spat het plezier er gewoon af. Ze creëerde zelf een probleem om zogenaamd op te lossen.
En ik zie het vaker zo gaan. De kinderombudsman die een handjevol kinderen om hun mening had gevraagd over Zwarte Piet, ‘kreeg zoveel haat over zich heen’, dat dit blijkbaar een kritische kijk op het onderzoek volstrekt onmogelijk maakte. Het ging alleen nog maar over de haat, die ook de kinderombudsman alleen maar goed uitkwam. Alles wordt zo een self fulfilling prophecy. BN’ers, columnisten die ‘haat krijgen’ worden van alle kanten aangemoedigd zich er niets van aan te trekken, ze voeren zelfs campagne ertegen. Haat is juist een teken dat je op de goeie weg bent, wordt er geroepen. Het doet allebei pijn, maar vaak is ‘haat’ niets meer dan terechte kritiek.
Natuurlijk zijn bedreigingen niet goed te praten. Maar als het Sylvana daadwerkelijk om de bedreigingen zou gaan, iets wat ze zou willen aankaarten, dan zou ze Wilders kunnen noemen, Ayaan Hirsi Ali, Salman Rushdie, Frauke Petry (wier auto onlangs in brand werd gestoken) en vele andere, levende, zwarte én witte koppen boven het maaiveld. Mensen die, of je het er mee eens bent of niet, wél echt tegen de stroom ingaan, en die geen hele agenda maken van, en carrière bouwen op hun kwetsbare positie. Sylvana misbruikt ons, ze misbruikt zwarte, ogenschijnlijk politiek smetteloze mannen om sympathie voor haar zaak te krijgen, een zaak die ze veinst om zo in de slowcooker waarheid te laten worden. Maar dat valt nog te bezien.
