We kennen elkaar niet. En dat moeten we ook zo houden. Aan mij heb je niks. En toch. Beste Job. Wat er nu gebeurt, heb je niet verdiend. Ik vind dat ik je advies moet geven. Niet zoals die Bokito’s in je omgeving, die aan je revers trekken en in je gezicht slaan om je op te peppen. Nee. Ik wil iets liefdevols voor je doen.
Toen Lodewijk Asscher genoodzaakt was om Frits Huffnagel de wacht aan te zeggen, toog hij met een goede fles whiskey naar het huis van Frits om hem dat slechte nieuws te vertellen. Daar stond-ie, een beetje bedremmeld. Frits stond op het balkon en keek aanvankelijk giftig: wat moet je? Maar toen zag hij dat engelengezicht van Lodewijk. En daarna die fles. De heren hebben tot diep in nacht gedronken. Toen de ochtend zingend ontwaakte, zagen ze allerlei dansende vogeltjes op het balkon.
Vogeltjes
Ook jij ziet vogeltjes. Nu. Ik zie een kale witte kamer voor me. In de hoek zit je trouwe adjudant. Jullie luisteren allebei naar Beethoven. Van die Menschen die Brüder worden enzo. Je adjudant laat de ijsklontjes in zijn colaglas op de maat mee rinkelen. Ineens sta je op en zeg je: kom we gaan, trek je jas aan.
Vervolgens doe je iets? Maar wat? Daar zit ik me suf over te piekeren. Misschien heb je een boksbal in je kamer hangen met een blond pruikie erop. Misschien ga je met vrienden voetbal kijken, terwijl je kankert op de scheids en derhalve een borrelnoot naar het televisiescherm gooit.
Mistroostig café
Ik heb eigenlijk geen idee wat je doet als het tegenzit. Fietsen, ja. Met Hans Crombag, je oude vriend. Jullie fietsen over de dijken, met de wind in jullie gezicht, de jaspanden klapperend tegen de benen. Misschien dat jullie in een mistroostig café een cappuccino drinken, maar dat is het dan ook.
Zo ben ik! Dat zeg je dan. En eerlijk gezegd vind ik dat het mooiste. Dat je jezelf wilt zijn. Ook zoals Nebahat Albayrak vertelde dat hoe jij de campagne van vorig jaar omboog, drie weken van tevoren, had iets authentieks. ‘Nu gaan we het op mijn manier doen.’
The West Wing
Toen ze dat bij Pauw en Witteman vertelde, dacht ik aan The West Wing, de televisieserie over het Witte Huis. En dan specifiek aan de aflevering waarin president Bartlet twijfelt. Hij staat er belabberd voor in de peilingen. Ook zijn directe medewerkers hebben het hoofd laten hangen. Maar dan komt de belangrijkste zin op tafel: let Bartlet be Bartlet. Zijn stafchef zegt vervolgens tegen zijn medewerkers: Als we tegen muren op moeten lopen, laten we dat dan op volledige snelheid doen.
(…)
Er zijn twee dingen die je nu kunt doen, Job. Of je stopt er mee. Prima. Dan zeg je: het was niet mijn fokking ding. Of je zegt: Ik ben een Nederlander. Ik ben een Jood. En ik sta hier met een fokking visie. Wellicht dat Nasrdin Dchar je kan helpen de juiste woorden te vinden.
Dit artikel verscheen eerder op het weblog van de PvdA.
