De laatste tijd stoor ik mij, vanuit mijn links-elitare wereldbeeld, nogal aan de discussie omtrent vrijheid van meningsuiting. Ik vind, waarschijnlijk net als u, het recht op vrijheid van meningsuiting erg belangrijk, en de mensen die met mij in de ivoren toren wonen ook. Ik voel me vooral beperkt in mijn vrijheid van meningsuiting omdat de rechterlijke macht meent mensen met wie ik het totaal oneens ben, te moeten vervolgen. Dat saboteert de discussie en geeft een podium aan mensen die dat podium niet verdienen.
Je zou maar vinden dat – pak ‘m beet – de islam of de linkse elite helemaal niet de grootste problemen vormen in Nederland, en je zou maar vinden dat er eigenlijk best morele grenzen zitten aan wat je over de islam mag zeggen, dan zit je in een lastig parket.
Ten eerste wordt er beweerd dat je een probleem ‘ontkent’, ten tweede wordt er gewezen op de strafrechtelijke vervolging van bepaalde columnisten, cartoonisten en politici in Nederland. Ten slotte wordt er gewezen op de bedreigingen vanuit islamitische hoek, veelal op Twitter, waarna de weg open staat de moorden op Theo van Gogh en Pim Fortuyn in het vorige decennium aan te halen. Kennen we het woord demonisering nog?
Hans van der Liet krijgt een boete van 170 euro omdat hij iemand in een verhitte Facebook-discussie op schoolpleinniveau een ‘jodenhater’ noemt. Robert de J. noemt Mohammed ‘een kleuterneuker’ en alle Arabieren ‘fervent kontenbonkers‘, en hoort 500 euro boete tegen zich eisen. Iets langer geleden werd Geert Wilders vervolgd – en gelukkig uiteindelijk vrijgesproken – voor zijn onnodig lompe uitspraken over de islam.
Cabaretier Menno Stam maakte dit weekend op Twitter een onschuldig grapje over de Gay Pride. Hij is zomaar ineens de voorvechter van het vrije woord van de dag, omdat hij beweert dat de politie hem heeft gesommeerd de tweet te verwijderen, wat zomaar een HOAX zou kunnen zijn. Hierdoor gaan we voorbij aan het feit dat de tweet een hoorlijk slechte grap bevatte voor iemand die zichzelf cabaretier durft te noemen.
Ik verdedigde in mijn rechtenscriptie fanatiek Geert Wilders en pleitte voor vrijspraak, en in kroegdiscussies neem ik het op voor het vrije woord van ‘verbale hooligan’ Van der Liet.
En dan bevind ik mij opeens in het kamp van schreeuwend en provocerend rechts, een groep die maar al te graag ondoordacht en onnodig lomp de islam of de ‘linkse elite’ aanvalt, met de toevoeging dat je ‘dat natuurlijk weer niet mag zeggen in Nederland.’
En wat zou ik graag antwoorden:
“Dat mag u wél zeggen, meneer Wilders, dat mag u wél zeggen, meneer Van der Liet en dat mag u wél zeggen, meneer de J., maar ik denk het feitelijk onjuist is wat u beweert, en vind het – jazeker – ook moreel onjuist dat u dat zegt, en dat u het eigenlijk niet zou moeten zeggen.”
Maar helaas is de rechterlijke macht me regelmatig voor door te stellen:
“Nee meneer Van der Liet, nee meneer de J. en nee meneer Stam, dat mag u inderdaad niet zeggen, we klagen u aan en u hoort nog van ons.”
In dit soort vervolgingen vinden de islambashers en de domme schreeuwers een stok om mee te slaan. Ze voelen zich de voorvechters van het vrije woord en bijkans de logische opvolger van Theo van Gogh en Pim Fortuyn.
Ik heb niet de illusie dat ik de puberale Twitterbedreigertjes op andere gedachten kan brengen, bovendien deed Ebru Umar onlangs al een poging die ik niet kan overtreffen, maar een oproep aan de rechterlijke macht doe ik wel:
U zou er goed aan doen te stoppen met het onnodig vervolgen om ‘belediging’ en ‘haatzaaien’, en de grens te trekken bij concreet bedreigen. Geef geen podium aan domme schreeuwers door ze te vervolgen, laat ze zich verdedigen voor hun eigen uitspraken met wat meer argumentatie dan ‘ja maar vrijheid van meningsuiting’, dan zien we vanzelf wel hoe ver ze daarmee komen.
