De wekker ging om 2.55 uur en een droom spatte uit elkaar. Voor de vele gelovigen die zich vasthielden aan een laatste restje hoop viel de grootste sportheld uit de geschiedenis van zijn hoofdstuk. Voor de rest van ons was het vooral wachten op wat we al langer wisten. Een bevestiging van de leugens, het bedrog en de gestolen overwinningen.
Lance bekende. Oprah verspilde geen tijd.
“Did you ever take banned substances to enhance your performance?”
BAM!
“Did you ever take EPO?”
BAM!
Er volgden antwoorden die we eigenlijk al kenden. Lance deed zijn best, maar had het moeilijk. Hij begon warrig. Staccato en halve zinnen. Na zoveel jaren is het moeilijker om de waarheid te vertellen, dan de leugen.
“This story was too perfect for too long.”
Dr. Phil, kom er maar in.
Lance trok een boetekleedje aan. Alle zeven titels waren te danken aan doping. Hij had spijt. Hij noemde de jongens die niet gebruikten helden. Renners als Bassons en Simeoni, die door hem uit het peloton getreiterd werden. Hij krabde nerveus met zijn vingers aan de zijkant van zijn hoofd, zijn haren leken met de minuut grijzer te worden. Hij was nerveus. Het rechterbeen over het linkerbeen, dan weer het linkerbeen over het rechterbeen. “I’m not the most believable guy in the world now.”
Waar was het vuur gebleven waarmee hij zijn leugens verdedigde?
Hij gaf toe. Hij zei ja. Het speet hem. Tijdens het gesprek voelde je zijn gedachten: “Het moet. Het moet. Het moet.”
En daar ging het fout. Het was simpelweg niet genoeg. Net iets te vaak was het antwoord “absolutely not“, zoals in 2005 toen hij onder ede gevraagd werd ooit verboden middelen te hebben gebruikt. Hij grijnsde bij de vraag of zijn ploeg het meest geavanceerde dopingprogramma uit de geschiedenis had. Nee, zei hij, Oost Duitsland was professioneler. Lance versus Erich Honeker.
Hij lachte bij de vraag of hij een pestkop was. Hij had het boek van Tyler niet gelezen. Hij zou niemand uit zijn team hebben gedwongen of hebben kunnen ontslaan. Zijn jeugd en zijn kanker verklaarde zijn asociale manipulatieve gedrag. Michele Ferrari was een goede man. En de uitsmijter. Had hij spijt van zijn terugkeer? “I do, we wouldn’t be sitting here if I didn’t.”
Zou je er anders mee zijn weggekomen? “Much better chances.”
Waar is het oprechte berouw gebleven?
Hij zat er, omdat het moet. Hij baalde. Hij had verloren van de waarheid.
“I’m not the most believable guy in the world now.”
Halverwege de tweede reclamepauze kreeg ik het door. We werden gefopt. Het voelde gewoon niet goed. Lance Armstrong bij Oprah Winfrey. Zou Oprah ooit meer dan een samenvatting van een Tour-etappe hebben gezien? Zou ze weten hoe het voelt om op het puntje van je stoel naar een rit door de Alpen te kijken, opspringend bij iedere demarrage van je held?
Zou ze weten hoe het voelt om zo massaal en kil bedrogen te worden? Het voelde gewoon niet goed. Daar zat hij dan. Bij Oprah. Op vrouwenkanaal TLC. Met achter zich een schattig tafeltje, daarop drie flesjes in zachte kleuren. Okergeel en zeegroen? Is het oogschaduwblauw? Een schaaltje van aardewerk zonder functie. Of met potpourri? Waar stonden de geurkaarsen? Het was een decor uit de Libelle. En dan die reclames. Die vreselijke reclames tussendoor.
“Vaseline helpt vrouwen over de hele wereld tegen hun droge huid.”
“Over 8 weken probeer ik de volgende kleur,” met l’Oreal Paris.
“Verwen jezelf met Dove’s purely pampering body lotions.”
Dit was niet het podium voor een gevallen kampioen om berouw te tonen. Het was de ultieme belediging van de wielerfan. Het was niet genoeg. Ik voelde de oude frustratie weer bovenkomen. Maar, hield ik mij voor, wie weet was het een begin.
Vanavond nog een kans. En daarna volledige openheid. Over het waarom, de UCI, oprechte spijt. Laat maar komen. Tot dan denk ik aan de aankondiging van een nieuw TLC-programma, die we vier keer voorbij hebben zien komen. “My naked secret“, over mensen met lelijke vervormde lichamen en hun strijd tegen de wereld.
