Lieve Mark,ik schrijf je omdat ik van je hou. Echt. Laatst zat ik met een internationaal gezelschap televisie te kijken toen jij in beeld kwam. Ik veerde op en riep: that’s mine. Ik prikte mijn vinger in mijn borst. Ik had bijna de vlag gehesen en het volkslied aangevangen. Dat heeft echt met jou te maken. Je leiderschap. Je vrolijkheid. Je straalt moderniteit uit, ook al heb je een Nokia uit de vorige eeuw en twitter je als een oud wijf. De manier waarop je echter losjes danste, terwijl je een lauwe rosé in een plastic bekertje vasthield op Dancevalley, gaf hoop. En toch. Als alles liefde zou zijn, zou ik wel een liedje onder je raam zingen. Ik vind toch ook dat ik kritiek moet spuien. Die is misschien niet eens zo zeer voor jou, als wel voor die pitbull aan je zijde. Geert Wilders.
Laat ik vooropstellen dat ik dat gedooghuwelijk best begrijp. Zoiets doe je voor de kinderen, voor Henk en Ingrid, niet voor jezelf. Vertel mij niets over huwelijken. Het zal iets met kanaliseren van onderbuiken te maken hebben.
Fuck you all
En toch, Mark. Dat gebrul. Dat gezeik, de hele tijd. Zou je bijvoorbeeld Pechtold niet eens publiekelijk willen schofferen? Alexander. Welbespraakte Alexander. Kek overhemd. Groene das. Dan vraagt hij jou of je als ‘premier van alle Nederlanders’ het woord ‘haatpaleis’ ook ongepast vindt. Dan kook je. Dan wil je iets roepen over ‘vreemde geurtjes in het portiek’. Maar je hebt die Pechtold nog niet weggeslikt of daar strompelt Cohen alweer naar voren. De man die laatst in de Volkskrant de ‘secularisering’ als bron van onbehagen noemde. Moet je dat in z’n gezicht gooien? Nee. Je houdt je in. Zoals je je altijd inhoudt. Je lacht het weg. Zoals je het altijd weg lacht.
Maar hierboven ligt ook direct het antwoord op mijn vraag: denk je wel eens aan Paarsplus? Het zal wel niet. Ik zie nogmaals dat beeld voor me, bij Dancevalley. Je danste lekker loom, plastic bekertje met rosé. In je ogen sprankelde iets van fuck you all. Dat is de echte reden dat ik je schrijf. Want misschien moet je toch iets geks doen. Omdat je het stiekem wil.
Ik doe een voorstel: Je gaat een kabinet van nationale eenheid scheppen met de mensen die jij wilt. Een voorzetje: Jan Kees de Jager. Mooie Melanie. Wouter Bos. Femke Fataal. Boris op “seculiere zaken”. Aboutaleb op inburgering. Ach, je kunt hem zelf invullen. Hoe lijkt je dat? Als die domme financiële crisis geluwd is, doe je een persconferentie en leg je je lijstje op tafel voor een modern Nederland: een moderne variant van vrijheid, gelijkheid en broederschap. Zelf geschreven, met de hand. Namen en rugnummers. Vervolgens spreid je je armen en vraagt het Nederlandse volk: dit wil ik. Wilt u dat ook? Dan doen we dat! Hatseflats. Je kijkt nog even meelijwekkend naar Maxim en Geert en steekt dan je vuist in de lucht en roept iets van: modderfokkers, yes we can.
Iedereen zal verbijsterd zijn. Je ziet journalisten een vinger opsteken, maar hun ogen verraden dat ze geen idee hebben wat ze willen vragen. En dus start Tiësto zijn beat en krijgt iedereen een plastic bekertje rosé. Zo gaan we de toekomst in, Mark,
Modderfokker.
Marcel Duyvestijn is liefdevol lid van de PvdA (www.liefdevollid.nl)
