Lieve Maxima, nu u de veertig bent gepasseerd en de glinsterende zonnestralen van uw leven langzaam maar zeker verdwijnen achter wolken vol herfstbuien, is het moment gekomen om de balans van lente en zomer van uw leven op te maken. Nog voor u met uw glazen prinsessemuiltjes het dorstige, rijpe gras van het koningschap zult betreden, kijkt u om naar de voorbije jaren, een laatste blik op dat wat vormde en kneedde, om daarna voorgoed met koningslaarzen door het drassig humus te schrijden, op weg naar onheilspellend avondrood aan de horizon.
Achter u ligt de zonnige speelweide van het kinderlijk geluk, het vrije gevoel van veilig bestaan zonder zorgen. Voor u ligt het onontgonnen, onherbergzame gebied, gegeseld door striemende windvlagen, bezaaid met diepe plassen vol modder op een onbegaanbaar pad dat leidt naar het koningschap en het onvermijdelijke einde van het bestaan.
Onuitroeibare schimmels
Met het begin van majestueuze zorgen eindigt de milde onbezonnenheid, de jonge jaren, de blijmoedigheid en de schoonheid. Weldra zal de last van vorstendom zwaar op uw schouders drukken terwijl de zwaartekracht tracht alles van ook maar het kleinste gewicht, zoals de te vroeg gestorven naar de grond dwarrelende herfstbladeren boven het korstmos, aan de koude grond te kluisteren. Huidplooien, gewrichten, ruggengraat, uiteindelijk alles in uw lichaam zal tekenen vertonen van het ware verlangen naar het definitieve einde in de drassige herfstgrond waar slechts paddenstoelen als onuitroeibare schimmels parasiteren op alles dat rot en levenloos ligt te vergaan in grond van vergane glorie.
Ik weet, lieve Maxima, dat u bij het terugblikken op de jaren die eens waren, vol genot maar ook vol afgrijzen door de stilte van het moment dwaalt. Genot bij het aanschouwen van uw eerste liefde, de warmte van de Argentijnse zon die haar stralen op uw huid werpt terwijl u op de pampa van uw vader ongestoord het leven leert kennen met slechts de wetenschap van een veilig thuiskomen als noodzakelijke kennis van het prille bestaan. Afgrijzen bij het besef, zelfs het minste besef, van de misdaden van uw vader. Voor elke zonnestraal die uw huid behaagde, verdween er een naamloze zoon, kind van dwaze, radeloze ouders, uit een vliegtuig boven de levenloze diepte van de oceaan. Voor elke gedachte aan het Argentijnse vaderland dient zich de schaduw van de werkelijkheid aan. Zelfs de zachte zoete tonen uit de trekharmonica die uw huwelijksgeluk bezegelde, lijken, als u goed luistert in die stilte van het moment waarin elke gedachte lijkt te resoneren, op de versmoorde kreten van gemartelde onschuldigen. Levend begraven tegenstanders van een barbaars regime dat het Plaza del Mayo besprenkelde met bloed en de pampa van uw vader en zijn door God en Maria gezonden juntagenoten overgoot met voorspoed, rijkdom en de zegen van de katholieke kerk.
Desaparacidos
Veertig jaar na dato is het onheil dat uw vader over u, uw nazaten en het Nederlands koningshuis heeft gebracht net zo min vergeten als de desaparecidos in uw vaderland. Veertig jaar nadat die eerste warme zonnestraal uw blanke huid kuste, ziet u nog immer de groteske schaduw in het zonnige bestaan en hoort u nog altijd het geschreeuw van moeders wier kind ruw uit hun armen werd weggeroofd. Moeders die, net als u, het geluk van de liefde vonden en hun huwelijk lieten bezegelen door milde klanken en tranen van blijdschap.
De schaduw die uw vaders daden tot ver voorbij de horizon van uw eigen leven over het Nederlandse volk werpt, kan echter in één klap teniet worden gedaan. Als u het koninkrijk en het vorstelijk leven inruilt voor een bourgeois maar zeker burgerbestaan bent u voorgoed verlost van de zware last op de schouders van uw hermelijnen mantel en zal de onzichtbare reus die de majestueuze schaduw over het verleden, volk en vaderland werpt verschrompelen tot een onbeduidende dwerg.
Boze monarchie
Lieve Maxima, laat uw veertigjarig bestaan het keerpunt zijn voor alle Nederlanders. Geef rekenschap van uw lugubere erfenis en verlos ons van de boze monarchie. Zonder de lasten van dit vorstendom, en zonder de dertigduizend demonen van verdwenen burgers die nog altijd hun angstwekkende kreten slaken in de stiltes van uw bestaan, is het landschap dat nu voor u ligt niet langer drassig en onbegaanbaar maar zacht glooiend, vol grazige weiden, overgoten met een waterige maar aangename herfstzon.
Een betere weg richting de einder, uit naam van het Nederlandse volk, is ondenkbaar.
Deze brief verscheen eerder in de bundel ‘De Maxima generatie‘ van Muntinga B.V., Uitgeverij Maarten, ter ere van Maxima’s 40ste verjaardag.
