Het blijft vreemd. Dat er net iemand op efficiënte wijze aan stukken werd gereten door een passerende trein en dat een toeschouwer dan denkt; laat ik dit beeld delen met de wereld. Want laten we wel wezen, met journalistiek heeft het niks te maken. Het is een kinderlijke en morbide fascinatie met onze biologie, net als met een stok in een dode kikker prikken, of de pootjes uit een vlieg trekken. Zeker niet onmenselijk, maar ook niet echt heel smaakvol.
Eikels
Nu zijn er heel veel mensen die de fascinatie met vreselijk vleselijke afbeeldingen niet (meer) kennen. Zij vinden dergelijke beelden schokkend of misselijkmakend, omdat zij empathie voelen met wat ooit een persoon was. Een persoon met vrienden en familie, voor wie een zelfmoord in eigen kring al genoeg nachtmerries oplevert zonder dat ze de beelden in HD op hun netvlies krijgen. Degenen die gisteren beelden van het treinongeluk online verspreid hebben dachten daar waarschijnlijk niet bij na. Als ze dat wel deden maar het kon ze niks schelen, dan zijn het eikels. Die heb je namelijk ook genoeg in de wereld.
Het kan zelfs zo maar zijn dat voor een aantal het lijk in kwestie niet het object van fascinatie was, maar de reactie van de mensen die er niet mee geconfronteerd wensten te worden. Mensen die geshockeerd of verontwaardigd zijn, willen hun frustratie daarover namelijk nog weleens uiten, en tadaa, we hebben een mediarelletje. Een excuus om te roepen dat de fatsoensgestapo de vrijheid van meningsuiting wil beperken, dat de Moralpolizei een heksenjacht heeft geopend en dat tere zieltjes maar moeten oprotten van het internet, want dat is tenslotte uitgevonden om naar dingen te kijken waarvan mensen vinden dat je ze niet mag zien.
Shockeren omdat het kan
Het is niet strafbaar om dergelijke beelden online te plaatsen en dat zou het ook zeker niet moeten zijn. We hebben al genoeg onzinnige verboden in Nederland. Wat wel kan is gewoon niet klikken. Niet happen, negeren. Een klassiek voorbeeld van ‘don’t feed the trolls’. Het irritante is namelijk dat heftige reacties de verspreiding aanwakkeren, waardoor de kans alleen maar groter is dat de verkeerde personen (nabestaanden, kinderen) met deze beelden worden geconfronteerd. Houd uw ‘mag niet’-reflex dus in bedwang de volgende keer dat men u uit uw tent tracht te lokken met vers bloed. Dan wordt snel genoeg zichtbaar hoe lame, afgezaagd en sneu de ‘shockeren omdat het kan’ tactiek inmiddels is.
Joyce Brekelmans hapt zelf ook maar al te graag, maar kon in dit geval haar gaapreflex nauwelijks onderdrukken
