Het was alleen nog maar een kwestie van wanneer, maar het is nu zover: het Ministerie van O, C en W (dat na zo’n zelfde geldverslindende naamswijziging vast ‘Onderwijs, Cultuur noch Wetenschap’ zal heten), de ‘verbindings-cult vermomd als vrouwen-aan-een-keukentafel-activisme’ van Women Inc. en oude media (NPO, RTL) springen vol op de diversiteitstrein. Ze nemen ‘maatregelen om de diversiteit in de media te verbeteren’. Medewerkers moeten cursussen gaan volgen over ‘wat er leeft in de samenleving’ en trainingen ondergaan in het inzien van hun vooroordelen over man/vrouw-rollen, etniciteit en de sociaal-economische status van mensen.
Lees: ze krijgen een totalitaire template waarbinnen ze alleen nog mogen ophoesten wat de vernietigers van werkelijke, echte diversiteit – namelijk van ideeën – voorschrijven. ‘De blik verruimen’ door deze feitelijk te versmallen en mensen wijs te maken dat ze allerlei onbewuste zwaktes hebben is terra-totalitair want onmogelijk te weerleggen als cursist van de maatregel. Het is ‘1984’-kaviaar, nieuwspraak voor u allen. Het ontbreekt nog aan een mooi lied voor de Grote Leider van deze voorwaartse beweging.
Dit alles is anders dan de verstikkende politieke correctheid die er al was. Daarbinnen kon je tenminste nog ‘smokkelen’ – met masculine tv-programma’s waarin bal en bier, Johan Derksen en “zeg eens meisje”-Jeroen Pauw nog appelleerden aan het archaïsche, aan klassieke rolverdelingen, aan ‘doe maar lekker normaal’. De redactie van DWDD bestond daarbij gewoon uit tal van blonde, blije meisjes en Turkse jongeren, dat waren vooral tuigvloggers toch?
Niet van plan om die hokjesgeest, eenzijdigheid en hypocrisie op te geven wordt er naar een zwaardere verdoving gezocht, een oxazepam voor het uitzichtloze lijden van linkse propaganda bedrijven. Identity politics voorzien in die behoefte, omdat het niets vraagt. Nou ja, niet helemaal niets. De ‘open blik’ is een linkse metafoor voor jezelf opsluiten in een slachtofferrol óf een tot-inkeer-gekomen-onderdrukker. Rollen waarin alleen genoegzaamheid de wisselkoers is. Samen met een overheid die ons liefdevol vertelt wat wel en geen vooroordelen zijn is het geheel bij elkaar een schitterend ongeluk (in wording).
De weerstand tegen zelf-reflectie (ondanks schijnpogingen daartoe) en de haat voor realistisch-rechts is blijkbaar zo groot in Den Haag en Hilversum dat ze uit bittere noodzaak nog harder gaan doen alsof ze iets hebben met de samenleving, alsof ze een open houding hebben. Krijgen we straks meer talkshows met vrouwen (kennen jullie die totale flop met Katja Schuurman en Sophie Hilbrand uit 2008 nog, toen gasten als Wendy van Dijk werden uitgenodigd om over ‘The Secret’ te praten?) of #ihave-achtige mannen die in strijd met vooroordelen gaan pleiten voor ‘moderne masculiniteit’? (Ter info: vrouwen houden van mannen die vuur maken, een dier doden en thuis komen met behoeftes).
Nou, nu worden flops dus verplicht, want het moet divers zijn. Niet realistisch. Want of de dingen ‘goed’, ‘interessant’, of onze belastingcenten waard zijn is niet relevant als je op je rug ligt. ‘Diversiteit’ is hier gewoon palliatieve sedatie, de laatste pijnvrije levensfase waarin de media en links als geheel het nog een jaar of wat mogen uitzingen. Laten we geen stervensbegeleiders zijn, zet die tv nou uit.
Het is hierom dat ik de media meer kwalijk neem dan politici, omdat zelf-correctie de essentie zou moeten zijn. Hoe subjectief en gemankeerd dat ook (altijd) zal blijven. Maar ze graven zich dieper in in de ‘thougth-disease’ van identity politics en ‘progressief ik-ben-lekker-deugdzaam idealisme’ dat met communicatie niets meer te maken heeft. De media, het zelfreinigende mechanisme van de samenleving is zelf-vervuilend geworden.
De vraag die overblijft is wat we op hun grafsteen moeten zetten. Misschien is dit iets: ‘wij wensen de rechtse wind die dankzij ons over land en zee gaat waaien veel succes’.
