Mijn oude vrienden kijken bijna alle wedstrijden van Oranje samen, maar ik durf niet zo goed. Niet alleen omdat ik graag alles rustig bekijk ‘vanaf het bankie’, maar omdat ik bang ben mijn veel te romantische beeld van die mannen te verliezen.
Straks komt er ook iemand met een hele grot bos wortelen op zijn hoofd en zo’n Roy Donderspak aan. Of misschien duikt er opeens iemand op met een Oranje onderbroek met de tekst ‘staan voor Oranje’ of zoiets. Niet dat ik iets heb tegen die mensen, mijn beste vrienden zijn Oranjegekkies, maar ik zou zo teleurgesteld zijn in die aardige jongens van weleer. In mijn hoofd gingen wij op Spaanse zonvakanties, maar deden niet mee aan kansloze schreeuwpartijen of kratten stapelen. Als wij rustig wat meloentjes op het strand aten, schudden wij stiekem onze jongenshoofden als er van die schreeuwerige gasten naast ons kwamen zitten. Wij hanteerden het Youp-principe; eerst kijken en dan pas praten. Natuurlijk waren we voetballers, maar aardige voetballers.
Maar ik ben zo bang dat het allemaal veranderd is in de tien jaar dat we geen voetbal keken samen. Dat ik binnenwandel en er iemand, met een oranje snor, in een heel groot oranje berenpak zit die kijkt alsof hij heel normaal is. En dat er verder niemand iets zegt van dat oranje grotemensenberenpak. Vervolgens schreeuwt hij heel hard het Wilhelmus mee en wijst na afloop heel fanatiek mijn kant op. ‘En wie niet zingt die is een Jood,’ zegt hij heel hard. En dat ze dat in die kamer heel normaal vinden. Ik zou heel verdrietig worden, niks meer van het voetbal zien en terugdenken aan de tijd dat mijn vrienden dat probleem anders zouden oplossen.
Onze leider, zo’n beetje de Arjen Robben van mijn oude vrienden, zou die man in het berenpak even met één hand omhelzen. Hij zou zijn wijsvinger voor zijn mond brengen, hem aankijken en heel zachtjes meenemen naar een andere kamer. Fluisterend had hij hem toegesproken om te vertellen dat dat hij zich vanaf dat moment beschaafd had te gedragen. Hij zou een spijkerbroek uit zijn kast trekken en hem die meegeven. ‘En nu omkleden’. Een andere optie voor ‘Arjen’ was de weg van de subtiliteit. Bijvoorbeeld door zóveel verwijzingen naar beren in zijn teksten te stoppen dat die man er hélemaal gek van werd. ‘Het is hier beregezellig’, zou kunnen inderdaad, maar onze Robben had ook zomaar ‘Ik zag twee beren’ kunnen gaan neuriën. Of iets over een beer van een vent, die Vlaar.
Maar in mijn nachtmerries deden ze helemaal niks, onverstoorbaar keken ze naar de wedstrijd terwijl die man daar gewoon zat. Ik moest denken aan onze Robben (verbaal sterker, maar minder goed op het veld) die ooit een arm om mijn schouder sloeg omdat ik in de kroeg ruzie had met een lomp schreeuwende voetballer die me uitmaakte voor alles wat lelijk was. Die bezopen gast zag er ook gevaarlijk uit met zijn openstaande John de Wolf blouse en agressieve blik in zijn ogen. Mijn stoere vriend keek die jongen heel rustig aan en zei alleen maar: ‘wil je mijn vriend even met rust laten, zie je niet dat hij nadenkt?’
