Zoals elke week schrijft NRC-columnist Marcel van Roosmalen een NRC column voor het NRC publiek, ook terug te vinden in de dagelijkse online editie. De semi-warrige columnist met poeh-hey-jaren ‘70 kapsel, in een tweedehands leren jackie, staart ons aan met de rebelse air van een handvaardigheidsleraar: ‘Who cares’, lijkt hij te zeggen. Maar hij schrijft wel elke week een column. De symboliek is duidelijk: Marcel zal ons wel even vertellen hoe het zit.
Hij is ooit ontdekt door een NRC-zetbaasje na een rijk oeuvre aan diepgravend etnografisch onderzoek naar De Onderbuik, destijds bekend als Pim Fortuyn. Voor NRC moest hij daar wel mee doorgaan: die onderbuik duiden, waarmee hij aansloot in een lange traditie in columnistenland: net zolang doorgaan met mensen vertellen Hoe Het Eigenlijk Heurt, net zolang tot die ander zelf gaat geloven dat jij écht Weet Hoe Het Eigenlijk Heurt. En dat dan elke week uitleggen, lekker hoog en droog vanachter een CAO-gefinancieerd laptopje.
‘Wat een moment van glorie had moeten worden, eindigde in een kolkende onderbuik.’
Marcel van Roosmalen over zijn werk na een akkefietje met acrobaat Adriaan over een interview in de VARA-gids: “Als ik één ding van al die Bassie & Adriaan-series heb geleerd is het wel dat de clown en acrobaat uiteindelijk altijd winnen”
Het had bijna iets aandoenlijks, die ‘whatever’-reactie na de publieke afwijzing van jeugdheld Adriaan. Niemand wil afgewezen worden door jeugdheld Adriaan.
Zijn laatste ‘project’ was het schrijven van een column over een fragment van PowNews, dat hij zelf niet eerst even had bekken, waarin verslaggever Danny Ghosen een rake mep voor zijn kanis kreeg – in tegenstelling tot ‘fatsoenlijke journalisten’, die dat nou nooit overkomt. Hoe Marcel zichzelf ziet en in welk kamp hij zichzelf schaart kunnen we wekelijks lezen in zijn columns.
Donderdag wilde Marcel een column tikken over de gevolgen van onfatsoenlijke zuigjournalistiek. Van net zolang doortreiteren en sarren tot mensen je haten. Wat een toppunt van handenwrijvend ‘Ik veroordeel geweld, maar…’ had moeten worden, eindigde met een kolkende NRC-onderbuik op Facebook.
Eindelijk een carrière als Fatsoenlijk doch Krities Mensenmens gemaakt en dan door een ad hominem sloopstukje jezelf zo te kijk zetten.
Ik heb die column eigenlijk helemaal niet gelezen om te weten te komen of het echt een kwestie is van slachtoffersloopkogelen, maar Marcel van Roosmalen zelf vernoemde de column al naar Danny Ghosen.
Dus wij weten wat wij kunnen verwachten.
Nog meer fatsoenstukjes over fatsoen. Nog meer beledigde mensen. Nog meer gekwetste ego’tjes.
Inderdaad. De clown en de acrobaat winnen altijd, Marcel.
