Zijn blik is indrukwekkend. Zijn das zit recht. Zijn woorden zijn met zorg gekozen. Eigenlijk is Mark Rutte ineens in zijn geheel gewoon ontzettend goed. Hij oogt volwassen. Klinkt sterk. Het spel om de kabinetten speelt hij bovendien voortreffelijk. En dat was niet zo lang geleden – toen hij er door Arend Jan Boekestijn van werd beticht geen ideeën te hebben (‘en dat is eng hoor’) – heel anders.
Paars-plus avant la lettre
Ik heb Mark ooit ontmoet bij een avond van de naar vernieuwing strevende jongerenorganisatie LuxVoor; Paars-plus avant la lettre. Hij was toen volop verwikkeld in de strijd met Rita Verdonk. Die strijd kraakte en verscheurde hem. Hij moest ineens rechtser zijn dan hij ooit had gewild. Hij diende meningen te hebben waar hij eigenlijk helemaal niet achterstond. Mark was altijd een vrolijke, Paarsige VVD’er. Een Amsterdamse VVD’er bovendien, die destijds samen met de mooie Melanie Schultz nog een manifestje schreef tegen het ‘parelkettinkjesliberalisme’. De jongelingen vonden dat de koers van de VVD linkser moest, daar kwam het eigenlijk allemaal op neer. Eigenlijk was het al een pleidooi voor Paars. Toen – meer dan zes jaar geleden – wist hij al wat hij wilde.
Hij was toentertijd links-liberaal. Zelfs Wouter Bos zei over hem: ‘tussen Mark en mij zit weinig lucht’. Maar onder druk van Verdonk moest hij ineens rechtsbuiten spelen. Dat ging niet, met dat onhandige rechtse been. De bal rolde eigenlijk telkens over de zijlijn. Na de afgelopen Tweede Kamerverkiezingen diende hij vervolgens weer terug te draaien naar links.Dat zijn bewegingen die pijn doen aan je lichaam. Dat doe je niet zomaar, dan moet je manoeuvreren, toneelspelen en met drie monden tegelijk spreken.
Poppenspeler
Maar zoveel moeite als hij had met zijn opgelegde rol als rechts politicus, zo magnifiek speelt hij het spel nu. Met Geert, door hem de hand te reiken (terwijl hij eigenlijk zwaait: dááág Geert). Met Maxime, door hem hooghartig aan te kijken (dááág Maxime). Maar ook door zijn nieuwe linkse vrinden als gespuis te behandelen. Dat maakt ze klein. En daardoor is de onderhandelingsruimte voor Mark groot. Als je daarin slaagt, ben je een groots politicus. Dan heb je de touwtjes stevig in handen. En wanneer hij straks een stoer Paars-plus kabinet in elkaar knutselt, hoort hij wat mij betreft in het rijtje ‘politieke zwaargewichten’.
Wanneer ik Mark Rutte nu zie, zie ik een zelfverzekerde politicus. Een staatsman. Een man die de zaken op een rijtje heeft. Die weet wat hij wil en weet hoe hij dat moet bereiken. We gaan de komende tijd nog veel plezier aan premier Rutte beleven.
Marcel Duyvestijn is nog steeds liefdevol lid van de PvdA
