Voor de duidelijkheid: met die copy van Martin Bril heb ik nooit wat gehad. Ik vond het laffe, kleffe en zouteloze stukjes. Met te veel pathetiek en te veel stokpaardjes. Tsja. Ook ‘rokjesdag’ vond ik sneu. De reactie van vrouwen daarop, door echt rokjes te gaan dragen, was nog sneuer. Enfin. Niet mijn schrijver dus. Maar al die lijkenpisserij, postuum vijf jaar na zijn dood, is echt om te kotsen.
Want hoe erg is het precies dat iemand succes met zijn talent heeft?
Doet pijn he, zelf helemaal niets kunnen maar wel moeten aanzien hoe anderen de vruchten van hun succes plukken?
Ja, hij reed een dikke Volvo. Verdiend met al die zouteloze stukjes. Dat komt: heel veel mensen vonden al die zouteloze stukjes wél leuk, dus die betaalden er graag voor om ze te lezen.
En ja, hij schnabbelde bij in het Volvo-autoverkoperscircuit. Columnpje in het Volvo Magazine, lezing voor autoverkopers hier, dingetje voor de Volvo HQ-boys daar, kon hij lekker luxe door rijden.
Hij wel. U niet, nee.
U heeft helaas een middelmatig talent dat nooit een Volvo zal opleveren. Laat staan roem en succes.
Maar, is het echt zo’n punt daar mee te moeten leven? Is succes gunnen zo’n diepgewortelde landelijke obsessie dat zelfs vijf jaar na iemands dood er nog moet worden gehaat en benijd? Serieus?
Martin Bril verdient het, ook vijf jaar na zijn dood, te worden afgezeken over de inhoud van zijn schrijfsels. Vind ik, want ik vond en vind die schrijfsels niks.
Maar te worden afgezeken op wie je was, wat je verdiende, waar je dat geld aan uitgaf, in welke auto je reed en hoe je leefde…nee. Bedankt.
Wie over lijken pist is gewoon een ordinaire klootzak. Of een kutwijf. En pist vooral zichzelf recht in het gezicht.
