Well played, Mattel, well played. De speelgoedfabrikant, die kleine meisjes over de hele wereld al bijna zestig jaar voorziet van de geliefde Barbiepoppen, heeft van de iconische pop een aantal nieuwe versies uitgebracht. Het gestandaardiseerde ranke lijfje met de onmogelijk dunne taille en eindeloze benen kent nu variaties in lichaamsvorm en huidskleur. NegerBarbie en VadsigBarbie dus, maar dat zijn politiek incorrecte termen en dat mag niet, want de transformatie van het popje is juist uitermate policor.
Jonge meisjes, moet u weten, zijn namelijk zo zwak, dom en gespeend van enig realiteitsbesef, dat zij van het spelen met poppen die voldoen aan een bepaald schoonheidsideaal acuut een keur aan mentale kwetsuren, eetstoornissen en een verknipt zelfbeeld oplopen. Daarom dienen zij beschermd te worden tegen geïdealiseerde rolmodellen. Volgens veel mensen die zeggen op te komen voor vrouwenrechten, althans.
Al decennia drammen feministen en andere jaloerse, lelijke vrouwen over Barbie. Mattel heeft zich terecht altijd weinig van die kritiek aangetrokken want hee, meiden bleven onverminderd dol op hun poppen dus who cares. En je zou ook kunnen stellen dat de droomwereld van speelgoed, reclame en film precies dat is: een ideale wereld, waarin een Barbiemeisje via haar pop alle beroepen kan uitoefenen die zij wenst, een garderobe vol designerkleding heeft en daarbij ook nog eens immer een good hair day.
Na het zien van of spelen met deze onbereikbaar ideale wereld is een mentaal stabiel persoon vervolgens prima in staat het onderscheid tussen die wereld en de echte te maken. Maar ja, mentale stabiliteit en vrouwen die geconfronteerd worden met een vrouw, echt of pop, die mooier is dan zijzelf… Dat MAG dus helemaal niet meer van de feministen. En aangezien jengelfeminisme hot is en er sprake is van een zoveelste feministische golf en aangezien enorm veel moeders die speelgoed kopen hun dochter als special snowflake opvoeden, buigt Mattel soepel mee met de tijdgeest.
Of dacht u dat Mattel zich bekommerde om ‘een gezond lichaamsbeeld’ van kleine meisjes?
Nou nee. De kopers van Barbie zijn de ouders, en niet de kinderen. Er is gewoon een commercieel tipping point bereikt in de speelgoedmarkt waardoor het voor Mattel lonend is om PlofkopBarbie in de markt te zetten. En iedereen tuint er met boter en suiker (mag weer, Barbie is nu dik!) in. Ik ben geen marketing-specialist maar als je alle gratis PR, waaronder de cover van Time, voor het lanceren van een nieuwe variant poppen zou moeten inkopen? Dat kost honderden miljoenen dollars.
Daarom: well played, Mattel.
Oh en over Barbie als vetrolmodel voor meisjes: wat is er mis mee om, midden in een obesitas-epidemie, kinderen voor te houden dat een normaal lichaamsgewicht gezond is en te verkiezen boven extra vetjes? Dik zijn is, in tegenstelling tot huidskleur, sekse of een handicap, een keuze. Er is geen PolioBarbie of RolstoelBarbie om kreupele kindjes te empoweren. Haat Mattel gehandicapten? Nee hoor. Die markt is alleen niet bijster groot. En policor is gewoon een verdienmodel.
Beeld: spelen met dit popje brengt u en anderen rondom u ernstige anorexia toe
