Deze week een half uurtje achter Wilders aangelopen. Ik voelde me zowaar een PVV’er. De Blonde Verlosser was op de Oudegracht in Utrecht. Handjes schudden en foto’s maken in het kader van de Provinciale Statenverkiezingen. Je voelt je toch wel een target als je door een drukke winkelstraat een meter achter die blonde haardos loopt. In gedachten zag ik een groot zwart vizier, zoekend naar de zwakke plek in het achterhoofd van Geert. En opeens: pang.
Piekeren
Maar ja, er stond nog een onbeduidend plaatselijk journalistje in de weg. Raymond Taams. Hij was 29 en wilde een stukje schrijven voor de krant. De vijftig euro die dat opleverde kon hij goed gebruiken. Hij moest ook gewoon elke maand zijn huur betalen. Sacha de Boer is oprecht aangedaan als ze het item aankondigt over de aanslag op Wilders. De PVV-leider leeft nog. In allerijl afgevoerd door een legertje bewakers. Maar Raymond Taams is dood. Op 24 februari 2011 kende iedereen opeens zijn naam. Zelf had hij daar weinig aan. Een serie kogels had de hersenen uit zijn hoofd geblazen.
Het zijn zomaar wat gedachten die door je hersenen spoken terwijl ze het nog doen. Toegegeven, ik had altijd al aanleg voor piekeren. Mijn huisarts zei dat laatst nog. Misschien is het ook wel lekker als een lading metaal van het ene op het andere moment een einde maakt aan al die gedachten in je kop. Zou Geert Wilders zich daarom zo ontspannen voortbewegen over de drukke Oudegracht?
Natuurwet
Want dat is waar ik zo verbaasd over was. Geert Wilders is een en al ontspannenheid. Terwijl de gorilla’s om hem heen constant een Berlijnse Muur proberen te vormen, lacht de PVV-leider zich een weg door de menigte. Blond haar, gebruinde huid en een brede grijns. Een fotootje met de kinderen? Tuurlijk, wie maakt ‘m? Even poseren met de krant waarvoor u werkt? Haha, wat krijg ik ervoor?
Geert Wilders is een man die maximaal leeft. Hij zegt wat hij werkelijk denkt. De prijs die hij betaalt is de constante nabijheid van de dood. Maar is dat niet eigenlijk een natuurwet? Dat je, wanneer je uitspreekt wat je werkelijk denkt of voelt, je altijd de grootst mogelijke weerstand van je omgeving riskeert? Ik vond het een inspirerende ontmoeting en neem me voor om wat minder voorzichtig door het leven te gaan. Dat scheelt mijn huisarts ook weer werk.
