Belandt Heleen Mees straks in een onaangenaam riekend gevangeniskooitje of kan ze toch de marathon van New York lopen zoals ze gisteren op twitter aangaf te willen? Vanmiddag doet de Amerikaanse rechtbank uitspraak in de stalkingzaak waarbij Mees ervan wordt beschuldigd haar ex Willem Buiter te hebben bestookt met e-mails, foto’s van een dode vogel en sms-berichten. Of ze nu schuldig wordt bevonden of niet, ik vrees dat straks sowieso het solidaire vrouwenleger vooraan staat om te roepen dat Mees buitengewoon onheus is bejegend.
Al snel nadat bekend werd wat de affaire Mees behelsde, regende het op twitter enerzijds grappen (‘Dood vogeltje’), anderzijds steunbetuigingen. Zo twitterde Margriet van der Linden: “Poor Heleen. De zwerm gieren is geland.” En volgde Femke Halsema met de tweet: “Mensen die joelen over Heleen Mees hebben zelf vast onkreukbaar liefdesleven, masturberen nooit en laten ex met rust #pfffh.”
Natuurlijk hadden beiden een goed punt. Nee, Mees is niet benijdenswaardig. Een publieke figuur wiens seksleven op straat ligt, is dat nooit. En inderdaad, iedereen heeft smetjes op zijn liefdesblazoen.
Maar niet iedereen overtreedt de wet en stuurt meer dan duizend e-mails aan een ex-geliefde die heeft aangegeven daar niet van gediend te zijn. En als je je als bekend figuur laat verleiden tot strafbare feiten, moet je niet verbaasd opkijken dat dat voor grote koppen in de kranten zorgt.
De steunbetuigingen aan Mees’ adres waren in eerste instantie best begrijpelijk, maar namen na een tijdje volslagen absurde vormen aan. Het bontst maakte Vivienne Westerhoud het die in een opiniestuk in de Volkskrant vrouwen opriep achter Mees te gaan staan.
Pardon? Waarom zou ik dat moeten, puur omdat ik geen piemel heb?
Het was een schande, vond Westerhoud, dat iedereen het over Mees had en dat Buiter buiten schot bleef, terwijl hij er jarenlang een buitenechtelijke relatie op nahield. “Waarschijnlijk beloofde hij haar zijn liefde en een toekomst samen. Mees is verraden. En niet alleen door haar Willem.”
Westerhoud ging nog even verder en riep dat als Mees een man was geweest, deze zaak al lang in de doofpot was gestopt. “De mannen gaan er samen voor staan en drinken hun bedenkingen weg met een potje bier. Daar kunnen wij vrouwen nog wat van leren. Dat maakt dat een mannelijke topeconoom zich buitenechtelijk met de benen wijd aan de ballen kan laten likken zonder dat het zijn imago schaadt.”
Wij vrouwen zijn veel te weinig solidair met Mees geweest, jammerde Westerhoud. “We zijn niet bereid er voor elkaar ‘te zijn’ als het erop aankomt.”
Ik moet hier enorm diep van zuchten, en nee, niet van genot. Als het feminisme ergens niet bij gebaat is dan is het bij dit soort oproepen die gespeend zijn van iedere vorm van helder nadenken.
Het is zo simpel. Je ballen laten likken is niet strafbaar en stalken wel. Daarom blijft Buiter buiten schot en staat Mees voor het hekje.
Dat heeft niets met man of vrouw zijn te maken, maar alles met wat we met zijn allen hebben vastgelegd in de wet. Overtreed je die wet, dat ben je de Sjaak, punt. En overtreed je die wet als publieke figuur, dan ben je dubbel de Sjaak. Het is niet anders.
Maar dat is niet omdat je een vrouw bent. Stel dat, pak hem beet, Jeroen Pauw zijn ex maandenlang zou hebben lastig gevallen met onwelvoeglijke berichtjes waarin hij schreef wat hij allemaal met zijn tampeloeris bij haar zou willen doen en dat hij haar foto’s had gestuurd van een dode Pauw, dan was de wereld ook te klein geweest.
Medelijden met Mees mogen we best hebben vind ik. Maar dan vooral vanwege dit soort tantes die denken het op deze wijze voor haar te moeten opnemen en die vrouwen oproepen arm in arm, borst aan borst, schouder aan schouder elkaar te steunen.
Ik doe er niet aan mee. Ik ben niet automatisch solidair met mijn sekse, want ik doe niet aan wij-zij-denken. We zien immers aan de Zwarte Pietendiscussie waar dat toe kan leiden.
Meer lezen van Roos? Neem een abonnement!
