Het land lijkt stil te staan als Wilders spreekt. Hij is het zand tussen de raderen, de snoetenpoetser tussen het wc-papier. Het proces tegen Wilders wordt breed uitgemeten in de media. Dinsdag las ik zelfs een hele reconstructie over de befaamde ‘minder, minder, minder’ avond in de Volkskrant. En de conclusie van het stuk was: Geert Wilders wist van tevoren dat hij op die bewuste verkiezingsavond de ‘minder Marokkanen’ vraag ging voorleggen aan het publiek.
Nou, nou, wat een scoop! Uiteraard wist Wilders wat hij die avond ging zeggen. Geen enkele politicus is zich meer bewust van de impact van zijn woorden dan hij. Al sinds hij zich heeft afgezonderd van de VVD weet hij dat een goed getimede uitspraak meer publiciteit en kiezers oplevert dan een doorwrocht verkiezingsprogramma waar 23 hoogleraren aan meewerken. Het is dan ook geen wonder dat het huidige verkiezingsprogramma van de PVV slechts een A4-tje telt.
En net als Pilatus wast Wilders zijn handen in onschuld. Niet hij maar het volk wilde Jezus dan wel de Marokkanen geofferd zien. Het is weliswaar onsmakelijk maar tegelijkertijd doeltreffend. En de politicus die zich niets gelegen laat liggen aan Machiavelli mag de eerste steen werpen. En daar wringt meteen de schoen. Want ik kan en wil niet niet meehuilen in het donkere bos van Geert. Maar de reacties van de andere politici, die van de weeromstuit het liefst elke Marokkaan naar Nederland willen halen om hun afschuw te laten blijken over de uitspraken van de PVV aanhangers, vind ik ook wat teveel van het goede.
Waar moet de zwevende kiezer naar toe die niet zozeer minder meer ook niet noodzakelijkerwijze meer Marokkanen wil?
