Twee jaar geleden interviewden Willem Jan Hilderink en Annabel Nanninga David Irving, een bekende Holocaust ontkenner. Dat interview was eerst in het Nederlands gepubliceerd, maar kort daarop publiceerde TPO ook nog een verbatim verslag van het interview in het Engels.
Willem Jan en Annabel schrijven in de inleiding ‘Wij geloven niet dat onze lezers enerzijds wel mogen stemmen, politieke partijen mogen oprichten, kinderen mogen krijgen, en hun vrijheid van meningsuiting mogen gebruiken, maar als domme kinderen bij de hand genomen moeten worden als zij een stuk willen lezen. Merk ook op dat wij niets hebben geframed, of de lezer in een bepaalde richting hebben geduwd. Wij stelden de vragen, meneer Irving gaf de antwoorden. Opzettelijke desinformatie laten we graag aan anderen over.’
Het is een interessant interview, waarin vooral de joden het moeten ontgelden en waarin wij te weten komen dat vroeger het publiek van Irving vooral uit ouderen bestond en tegenwoordig uit jongeren. Hij ziet ‘the jews’ ziet als degenen die hem het werken onmogelijk maken. Ik begrijp die joden wel. Ik heb zelf het nodige van Irving gelezen en de kern van zijn betoog is steeds dat voor zover er een Holocaust was (hij ontkent dat niet) de joden die toch vooral aan zichzelf te danken hebben. Hij is in de eerste plaats een bewonderaar van Hitler en antisemiet. Daarvoor is hij zowel in Engeland als in Oostenrijk veroordeeld. De vraag of dat terecht was laat ik hier buiten beschouwing. Waarschijnlijk is hij basis van de wettelijke bepalingen die in Engeland en Oostenrijk van kracht zijn.
De vraag is of Willem Jan Hilderink en Annabel Nanninga er goed aan deden David Irving te interviewen. Natasha Gerson vind van niet. Zij schrijft in een weliswaar goed geschreven, maar toch niet erg overtuigend stuk dat Hilderink en Nanninga David Irving veel scherper hadden moeten ondervragen. Dat kan zij vinden, maar daarvoor moer je een historische kennis hebben die bij Hildering en Nanninga ontbreekt. Dat geeft niet, want zij zijn geen historici maar journalist. Zij hanteren het principe ‘Give him a rope and let him talk.’ Niks mis mee.
Maar Natasha heeft wel een punt als zij Nanninga verwijt dat zij als politica een heel ander standpunt inneemt. ‘En dit is dezelfde Nanninga die nu, anno 2018 met kilo’s boter op haar hoofd zojuist wél het Joods Akkoord getekend heeft. Daarin belooft ze de facto om te bestrijden wat ze twee jaar geleden heeft gedaan. Ook haatimams en dergelijke moet het spreken belet worden, vindt ze nu ineens namens de FVD.’
En, ze schrijft verder: ‘Zonder te willen jijbakken, lees de interviews eens en stel je voor dat het niet Nanninga, Hilderink en Irving waren. Maar Abu Jahjah en Nourdin El Ouali die een andere bekende holocaustrevisionist en antisemiet, laten we zeggen Ahmed Rahmi (voor de duidelijkheid, hypothetisch voorbeeld) op deze wijze hadden geïnterviewd puur en alleen om een punt te maken over hun vrijheid van meningsuiting.’
Precies 29 jaar geleden woonde ik zelf in het International House van de Universiteit van Berkeley. Daar had een onbekende organisatie de Aula afgehuurd om een zekere David Irving te laten spreken over de Holocaust. De directeur van I-House kreeg pas in de gaten wie David Irving was toen het contract al getekend was. In de eetzaal had hij een brief laten verspreiden over het belang van de vrijheid van meningsuiting. Hij riep iedereen op die vrijheid van meningsuiting te respecteren. Ik had het vermoeden dat hij vooral de financiële claim vreesde die hij kon verwachten als hij het contract eenzijdig op zou zeggen.
Ik was, samen met een bewoner afkomstig uit Jeruzalem, de enige I-House bewoner die demonstreerde voor de ingang van de Aula, samen met een groepje Trotskisten, die zich verkleed hadden als leden van de Ku Klux Clan. Zij scandeerden: ‘Down with the hoods, down with the sheets, sweep the fascists from the streets.’ En ik scandeerde met hen mee. Toen ook nog geen verdediger van de vrijheid van meningsuiting. Inmiddels ben ik dat wel, maar nu is Annabel Nanninga het niet meer.
Of ziet Natasha Gerson het verkeerd?
