Wie, zoals Martin Sommer op 19 maart in de Volkskrant, de electorale kaart van Nederland goed bekeken heeft, weet dat de anti-Europese krachten vooral in de verafgelegen provinciën zetelen, in Rotterdam en omstreken, maar ook in Flevoland. De Randstad is volop liberaal en pro-Europa: VVD en D66 zijn daar de baas. Het PvdA-bolwerk is teruggedrongen naar het gebied waar het socialisme ooit begonnen is: Zuid-Oost Friesland.
In andere West-Europese landen is dat vaak van hetzelfde laken een pak: op de electorale kaart van Frankrijk zie je in een oogopslag dat het Front National dominant is in het noorden, de Midi en het Rhonegebied. In Duitsland en Italië zijn het eveneens het Zuiden en het Oosten waar rechts- en linksradicalisme floreren. In Spanje deed Podemos het in Andalusië heel goed. Wie de electorale kaart van de voormalige DDR bekijkt ziet dat radicaal-links en radicaal-rechts domineren. Daarom sprak Wilders in Dresden en daarom waren de demonstraties tegen zijn optreden zo gewelddadig.
Het zijn de regio’s die relatief het meest profiteren van de Brusselse fondsen die het felst tegen Brussel gekant zijn. Mogelijk zet zich de frustratie van de financiële afhankelijkheid om in wrok. Het uiteenvallen van Europa zou echter, paradoxaal genoeg, die anti-Europese regio’s het hardst treffen. Van het Europese fonds voor regionale ontwikkeling profiteren die regio’s nu het meest.
In de VS is dat niet anders. Ook daar vinden we de federale overheid haters vooral in die staten die het meest van de federale herverdeling profiteren.
De eurohaters denken dat wij als natie-staten met onze oude munten beter af zouden zijn dan nu met de euro. Zij geloven dat Nederland de munt-unie is ingerommeld door een perfide elite die te laf en te dom was om te protesteren tegen het Euro-pact tussen Duitsland en Frankrijk. Daarom willen ze een parlementaire enquête over die invoering van de euro. Wie het interview van Sven Kockelmann met Jort Kelder op televisie gezien heeft, realiseert zich dat de nieuwe anti-euro intellectuelen zeer overtuigend zijn.
Maar op één punt staan zij zwak: hun verhaal over hoe het zal zijn zonder Euro en zonder EU komt niet uit de verf. Het lijkt erop alsof PVV en SP erop vertrouwen dat zonder de Euro en zonder Brussel verder alles bij het oude blijft. Eenmaal weer terug in onze nationale zelfstandigheid komt er geen vluchteling of moslim meer binnen. Geloven ze echt dat we onze grenzen kunnen sluiten voor ongewenste vreemdelingen?
En terwijl onze grenzen gesloten zijn voor personenverkeer, bloeit de internationale handel zonder de EU als nooit te voren. Weg met die onrendabele en lelijke windmolens – we kopen het gas gewoon van Rusland en onze olie van Saoedi-Arabië. Onze natie-staat moet weer soeverein worden in een wereld van vrijhandel. Thierry Baudet, Jort Kelder, Arjo Klamer en Rene Cuperus hangen een utopisch nationalisme aan.
Zouden de andere landen in Europa werkelijk bereid zijn een vrijhandelszone in stand te houden als wij ons uit de EU en de eurozone terugtrekken? Wie zou nog een vrijhandelszone in stand houden als wij de vermaledijde ‘neoliberalen’ verslagen hebben en ieder land vooral voor zichzelf wil zorgen?
In het interbellum, toen in bijna alle landen de utopisch nationalisten aan de macht waren, moest Nederland bilateraal met Duitsland onderhandelen over de export. De Duitsers wilden destijds wel onze Indische grondstoffen opkopen (olie, rubber en tin), maar zij hadden geen belangstelling voor onze landbouwproducten. In de bilaterale onderhandelingen was president Hjalmar Schacht van de Duitse Rijksbank bereid tot een compromis: hij wilde wel Nederlandse sla importeren als we die maar in tin verpakten.
In NRC Handelsblad van zaterdag stond een analyse van Vladislav Inozemtsev, directeur van het Centrum voor postindustriële studies in Moskou. Hij wijst op de nauwe banden tussen Poetin en Marine Le Pen en tussen Tsipras en Poetin. De kop? ‘Syriza en Front National verraden EU door Poetin.’
Ook in Nederland laten SP en PVV zich opvallend gematigd uit over Poetin. De vijand van hun vijand is hun vriend.
En zo zien wij dat de anti-EU coalitie toch langzaam maar zeker een buitenlandse politiek voor hun utopisch nationalisme ontwikkelt. Een buitenlandse politiek die maakt dat we de internationale machtspolitiek overlaten aan Rusland, China, de VS en Duitsland en erop vertrouwen dat wij in dat krachtenveld neutraal kunnen blijven. In de 19e en 20e eeuw is dat heel lang goed gegaan – in feite tot 1940. Het is de vraag of het in de 21e eeuw ook zo lang goed gaat. In ieder geval zullen dan op korte termijn Griekenland, de Oekraïne en de Baltische staten onder Russische invloedssfeer komen. Daarna worden Polen, Hongarije, het voormalige Joegoslavië, Bulgarije en Albanië geneutraliseerd.
Maar allang voor die tijd hebben Thierry Baudet, Arjo Klamer, Jort Kelder en Rene Cuperus slaande ruzie gekregen.
