Stel u hebt het druk en staat op het punt het huis uit te gaan. Dan wordt er gebeld. Voor de deur staan twee mannen en een vrouw. Zij zijn van Avatar. Zij vragen u of ze U daarover mogen spreken. U zegt: ik heb nu weinig tijd. Maar de leden van de religieuze sekte steken toch van wal met hun verhaal. De aarde wordt gekoloniseerd door buitenaardse wezens. Als we niets doen is het einde der tijden is nabij. ‘Ik moet nu weg zegt U, maat zij blijven op u in praten. ‘Bekeert u voor het te laat is.’
U verliest uw geduld en zegt nog een keer dat U weg moet. Maar een van de mannen blijft midden in de deuropening staan, zodat u uw huis niet uit kunt. U duwt hem aan de kant. En dan leest u een tijdje later in de krant dat de vrouw – die getrouwd bleek te zijn met de man in de deuropening van uw woning – zegt dat u haar man geduwd heeft.
Iets dergelijks is de burgemeester van Bloemendaal overkomen. Het betrof een delegatie van de lokale partij Hart voor Bloemendaal. Het raadslid mevrouw Roos liet de burgemeester per sms liet weten dat ze ‘dolgraag’ met hem wilde praten. ‘Duurt maar een paar minuten.’ Mevrouw kwam echter niet alleen: Rob Slewe en haar man kwamen met haar mee. Mevrouw Roos wilde spreken over gemeentelijke correspondentie die volgens haar ‘belangrijk was voor haar strafzaak’. Strafzaak? Ja de mevrouw is door de rechtbank veroordeeld wegens het openbaar maken van geheime stukken. Waarom had zij dan Rob Slewe en haar man meegenomen? Rob Slewe is eigenaar van een landgoed en ondernemer en haar man is medisch specialist. Geen strafrechtjuristen dus. De burgemeester voelde zich overvallen door het drietal en nodigde het drietal niet binnen. Het drietal sprak met de burgemeester op de gang van het gemeentehuis. De burgemeester zei dat hij over dit onderwerp niets te zeggen had, maar daar namen de drie geen genoegen mee. Het gesprek verliep niet prettig . Op een gegeven moment wilde Roest weglopen omdat hij een afspraak had. In het Haarlems Dagblad van 7 maart stond: ‘Volgens Roos zou de burgemeester haar man opzij hebben geduwd omdat hij in de weg stond.’
Pardon? Hij stond in de gang ‘in de weg?’
In werkelijkheid liep de burgemeester zijn kamer in op de spullen te halen die hij nodig had voor zijn afspraak. De man van mevrouw Roos ging vervolgens in de deuropening staan en riep: je gaat niet weg zolang dit niet opgelost is. De burgemeester belde de bode, maar die was er niet. Toen probeerde hij zijn eigen kamer te verlaten en duwde daarbij Peter Roos opzij.
Mijn zegslieden wisten mij ook meer te vertellen over de aard van de gemeentelijke correspondentie waarover mevrouw Roos wilde spreken. Zij eiste van de burgemeester dat hij een klacht in zou dien bij de politie tegen een oud-wethouder, die net als mevrouw Roos geheime stukken openbaar gemaakt zou hebben. Wie dat was lezen we in een huis aan huis verspreide Stem krant van de gemeente Bloemendaal. Daarin schrijft Hart voor Bloemendaal onder de kop: Open en Eerlijk:
‘De stukken die ‘geheim’ waren (en die mevrouw Roos openbaar gemaakt had, m.f.) had voormalig wethouder De Rooij ruim daarvoor al in brede kring gedeeld.’ Die geheime stukken betroffen gesprekken met ambtenaren die zich bedreigd voelden door twee landgoedeigenaren, Rob en Hans Slewe. De ambtenaren hadden hun gevoel van onveiligheid op het gemeentehuis van Bloemendaal gedeeld onder uitdrukkelijke toezegging van de toenmalige Burgemeester dat de verslagen van die gesprekken vertrouwelijk zouden blijven. Om die reden is mevrouw Roos – die die stukken gepubliceerd heeft – door de rechter veroordeeld.
Heeft de toenmalige wethouder, Marjolein de Rooij, die stukken ook ‘in brede kring gedeeld’? Nee, zeker niet! Maar hoe weet ik dat zou zeker? Dat zal ik u zeggen. Hart voor Bloemendaal beschuldigt mevrouw de Rooij, ja het hele college van B en W ervan die stukken met MIJ gedeeld te hebben. Leest u met mij mee: ‘De stukken die “geheim” waren, had voormalig wethouder De Rooij ruim daarvoor in brede kring gedeeld. Het college van burgemeester en wethouders maakte daarbij gebruik van de diensten van Meindert Fennema, columnist en lid van GroenLinks.’
Ik heb die geheime stukken ook nooit gezien. Wel heb ik gesproken met wethouder de Rooij die mij dezelfde informatie verschafte die zij een week later ook met het Haarlems Dagblad deelde in een groot interview. De column die ik voor de Volkskrant schreef – en waarvoor ik 125 euro ontving (van de Volkskrant wel te verstaan) – had als kop ‘In Bloemendaal is de maffia de baas’.
Die kop was ontleend aan een uitspraak van de onwelriekende prof Henri Beunders in EenVandaag waarin hij beweerde dat de toenmalige burgemeester zich bediende van ‘maffiapraktijken’ door gesprekken met de gebroeders Slewe (soms tientallen per dag) zonder hun toestemming op te laten nemen. Naar nu blijkt heeft mevrouw Roos hetzelfde gedaan met burgemeester Roest.
De redactie van de Volkskrant werd bestookt met telefoontjes van Rob Slewe totdat men – een jaar later – besloot in godsnaam dan maar die kop te veranderen. De heer Slewe deponeerde een klacht bij de Raad van Journalistiek. De Raad kon in mijn columns geen overtreding van journalistieke codes vinden. De klacht werd in het Haarlems Dagblad groot gebracht. De uitspraak van de Raad voor Journalistiek natuurlijk niet.
Rob Slewe heeft heel veel klachten ingediend wegens smaad, de meeste worden niet in behandeling genomen, behalve door het Haarlems Dagblad. Hij heeft er nog niet één gewonnen. De meeste heeft hij niet eens ingediend – alleen maar aangekondigd – of halverwege weer ingetrokken. Het indienen van een klacht is op zichzelf een vorm van intimidatie.
De burgemeester heeft nu een verklaring heeft afgelegd waarin mijn uitspraak in het programma Dr Jort Kelder en Co bevestigd wordt. Ik had in dat programma aandacht gevraagd voor niet-criminele vormen van intimidatie en dit voorval als voorbeeld gegeven. Meteen meldde Rob Slewe dat hij zijn advocaat mevrouw Ficq opdracht had gegeven een klacht wegens laster tegen mij in te dienen. Dat zal hij vast niet gaan doen. Een rechtszaak zal hem en Hart voor Bloemendaal geen goed doen, want dat worden getuigen onder ede verhoord.
De burgemeester had aanvankelijk geprobeerd het gedrag van het echtpaar Roos en van Rob Slewe in positieve zin te beïnvloeden door de intimidatie op de gang van het gemeentehuis ‘klein’ te houden: er geen ruchtbaarheid aan te geven. Dat lijkt mij geen goede strategie.
Waarom niet? Omdat ook niet-criminele intimidatie verregaande gevolgen heeft voor de bestuurscultuur van een gemeente. Als de burgemeester zich straffeloos laat ‘opsluiten’ – ook al is het maar voor korte tijd, welk voorbeeld geeft hij dan aan de ambtenaren?
De juridisch medewerkster van de Gemeente Bloemendaal wordt door mevrouw Roos in een raadsvergadering aangeduid als ‘het lakmeisje’ omdat zij de namen van de geheime correspondentie als gemeenteraadsleden die willen zien, moet weglakken. De burgemeester grijpt niet in. In vroeger tijd zou de burgemeester gezegd hebben: ‘Ho, ho, mevrouw Roos, zo spreken wij niet over onze ambtenaren.’ Maar dat zijn lang vervlogen tijden. Toen was belediging van een ambtenaar in functie nog strafbaar. Dat artikel bestaat nog steeds, maar wordt vrijwel nergens meer gehandhaafd.
Als een ambtenaar van de gemeente moet horen: ‘Wij gaan net zo lang door tot jij hier niet meer werkt!’ Hoe moet die ambtenaar zich voelen? Vogelvrij! En als het gemeentebestuur van Bloemendaal een krant uitgeeft waarin een oud-wethouder met naam en toenaam beschuldigd wordt van het lekken van geheime stukken? Hoe moet die wethouder zich voelen? Vogelvrij! De betreffende wethouder woont er werkt inmiddels in Afrika. Zij wordt door cynici wel aangeduid als de enige politieke vluchteling uit Bloemendaal.
Zondagavond discussiëren wij in De Balie over te teloorgang van het lokale gezag. Daar zal de Rob Slewe zeker ook komen. Dan kunt u hem in volle actie zien.
