“De woordvoerder wilde het incident aanvankelijk stil houden. Toen zij vernam dat deze krant op de hoogte was, heeft De Van Mesdag een kort bericht op de eigen site geplaatst. ‘We zijn erg geschrokken van dit incident en leven mee met het slachtoffer’, staat in het bericht.”
Oftewel, het kan de Van Mesdagkliniek helemaal NIETS schelen wat er met onschuldige Groningse vrouwen gebeurt. Laat staan dat in die van sociale fabels en maakbaarheidsillusies aaneengeregen breinen van deze misdadigersknuffelaars, die in elke gevaarlijke gek een lief te hebben en te verzorgen patiëntje zien waarmee ze keer op keer naar hartelust sociaal kunnen experimenteren, door de monsters los te laten op de maatschappij en vanachter het veilige spiegelglas gade te slaan hoe de monsters hun bloeddorst lessen met de zwakke maar gewillige lammeren, gebrainwasht volk, slaafse burgers, als zombies kunnen ze het mantra ‘gevaarlijke misdadigers zijn ziek en kun je ook genezen’ desgevraagd elk moment opdreunen, lammeren naar de slachtbank van maakbaarheid en ‘beschaving’, ook nog ‘meeleven’ met het slachtoffer.
Het enige waar ze medeleven mee hebben is de goede naam van hun sociale projectje. Hun tbs-kliniek, hun sociale werkplaats, een intiem onderonsje van bozen en kwaden, waar bewaarders ‘verliefd’ worden op de ‘cliënten’, waar in elke misdadiger een gevoelig hartje met ruw randje schuilt, het was dan ook de schuld van de omstandigheden, het kille laboratorium des doods van de babyboomermoralisten, doodseskaders van de vooruitgang, als eeuwige, blijvende, herinnering aan de door gefaalde maakbaarheidswensen en giftige ideologieën vernietigde maatschappij.
De tbs-kliniek, hún tbs-kliniek, het laatste bastion van geloof, hoop en vrede, van ‘dat nooit weer’ en van ‘het is de schuld van anderen’, hoeveel populistische winden er ook waaien, al was het een orkaan van populisme, een storm van verandering, het door en door verziekte en verrotte tbs-systeem blijft staan als een uit graniet gehouwen huis in de luwte van een onbedwingbare berg. De maatschappij moet en zal herinnerd worden aan ‘de zonden’ van ooit, aan ‘de onmenselijke onbeschaafdheid’ van gewoon de misdadiger gewoon levenslang de gevangenis in omdat de misdadiger gewoon een misdaad heeft begaan en geen ‘patiënt’ is die ‘verpleging’ nodig heeft. Geen schuld en boete, liever de bloedoffers, zolang het maar niet hun kinderen zijn die worden geofferd.
Alsof een hongerige wolf geen honger meer lijdt als hij ‘tot inzicht in zijn daden’ is gekomen. Alsof de mens, zwak en bloeddorstig als hij van nature is, de dierlijkheid van zich afschudt wanneer die mens maar lang genoeg is geknuffeld, en geaaid, en gepaaid, en geliefd en maar lang genoeg heeft mogen therapeuten en van zijn gedrag heeft mogen leren en zijn misdaden inziet, alsof inzicht in een moord alleen nog maar een illusie van een moord is. Alsof de doden niet blijven wenen, alsof het kermen niet altijd hoorbaar blijft, alsof de realiteit van dat wat gebeurde intrinsiek met terugwerkende kracht maakbaar wordt.
Nee, laten we de misdaad maar stil houden. Laten we het volk maar weer onwetend houden. Oliedom is het volk toch al, dom gehouden, dom gemaakt, geïndoctrineerd van jongs af aan dat hier een goed is en daar een slecht en verder niets er tussenin, onwetend is het volk toch al, onwetendheid als eis voor de burgerlijke samenleving, dus wat maakt zo’n leugentje voor bestwil nog uit?
De waarheid doet alleen maar pijn, de waarheid is dat wéér een slachtoffer viel, wéér een offerlam voor de linkse religie der maakbaarheid, het ongeloofwaardige geloof van eeuwig goed, eeuwig goed zijn, eeuwig goed blijven en toch vergeven en vergeten, het is slechts een kwestie van een paar gebedjes, een biecht, wat rozenkransjes en een kruisje op je ziel, amen, alles komt weer goed mijn zoon, wéér een burger die voorgoed het vertrouwen verliest in staat en rechtstaat en maatschappij en samenleving en medemens.
Wéér een slachtoffer dat niet alleen, letterlijk, moest bukken voor het doordrammen van achterlijke en achterhaalde slippendragers van het kwaad, addergebroed uit intieme kring van De Boze, psychologen en sociologen en, oh horror, de sociotherapeuten, pluizige meisjes die na het zelfbeschadigen toegang kregen tot een hbo-opleiding anderen beschadigen, zelfs de saters en demonen, slangen in de nacht, aardwezens uit het diepste en heetste onder de aardkorst, halen hun neus er nog voor op, de sociotherapeut, de ultieme vervolmaking van de geconstrueerde wederkering van Jezus, zij die zichzelf opofferen om te geloven in het lijden voor de ander, vijanden van ratio en intelligentie, de sociotherapeut, dat parvenu, smet op alles en iedereen dat voortkwam uit de oprechte Samaritaan, wéér een slachtoffer dat na de pijn en schaamte en schok en strijd vol in het gezicht werd geslagen, gegeseld, in haar maag gestompt, ruw over de rand geduwd en niemand die haar beneden opving, want ‘ze wilden het liever stilhouden’.
Oh wee burger, de haat tegen u is zo voelbaar. Als loden last drukt het op u, uw schouders hangen, pezen trillen, botten kraken, bukt u maar, slikt u maar, accepteert u maar. U bent een offerdier, lijden zult u.
Daar lig je dan, gemarteld en aangerand en vernederd en verkracht en misbruikt en ondergespuugd en beroofd van al je vrouwelijkheid, van alles wat je ooit was, je identiteit ontnomen, losgerukt en vermorzeld, uit naam van de heilige maakbaarheid. Je leven verwoest, je ziel ingescheurd, gestold bloed en zout nog op je lippen, maar jouw leed was niet voldoende om te mogen laten weten. Jouw leed was niet groot genoeg om met de wereld te mogen delen. Jouw leed mag geen naam hebben, alleen hún zieke sociale experiment, dat gif dat ze schaamteloos maar ‘beschaving’ blijven noemen, alleen dát telt. Jouw leed niet. Niemand beweent offerdieren.
Hou het maar uit de krant, zet het maar niet op het nieuws, laat het maar niemand weten, moffel het stiekem weg, zeg het niet of fluister slechts bij nacht en in schaduwen, er is niets aan de hand, alles komt goed, slaapt u rustig verder, droom gerust zacht, niets om je zorgen over te maken, wat niet weet wat niet deert, liever een wolf tussen schapen dan een slapende hond die wakker wordt.
Zouden ze zich nooit schamen? Dat het bloed tot ver voorbij hun kaken stroomt, dat ze geen spiegel durven in te zien, bij het horen van hun eigen naam moeten vechten tegen hete tranen, zelfs in hun slaap geen rust meer kunnen vinden, hufters dat het zijn, gevoelloze technocraten, kille huichelaars, leugenaars, verraders.
Zouden zij nooit wakker liggen tot in de ochtend wetende dat ze schuldig zijn? Zouden ze nooit hun grijze hoofd buigen en, hoorbaar voor alleen hunzelf, een laf gebedje prevelen en smeken om verlossing? Die schuld, die schaamte, dat moet toch gaan stapelen, aders blokkeren, het moet toch gaan jeuken, ontsteken, zwellen?
Schuld en schaamte is een progressieve ziekte, maar wel ook echt het enige progressieve in dat hele geloof van ‘vooruitgang’.
Is er misschien nog plek op de long stay? De woordvoerder van de tbs-kliniek, de leugenaar, de verrader, de misdadiger, de sociale wetenschapper met zijn gevaarlijke sociale experimenten, de psychologen en de sociotherapeuten, eindeloze rij onzekere meiskes met neusringetjes, geestelijke wonden en zelf toegebrachte littekens, heilige relikwieën uit hun eigen onmaakbare jeugd, verblind door hun eigen neuroses, zij allen hebben eindelijk hun eigen misdaden ingezien.
Geef ze maar geen onbegeleid proefverlof. Laat ze zelfs maar niet begeleid naar buiten gaan. Opdat ze eindelijk, eindelijk, de maatschappij de rust gunnen die het eindelijk, eindelijk, verdient. Het beloofde land, het paradijs op aarde, de nieuwe wereld, de wederkomst en de verlossing: een samenleving zonder tbs-klinieken. Een samenleving waar gewoon alleen de straf en boete volgt op schuld
