Ik was trots toen ik mijn veldslag tegen de overheid winnend afsloot. Hordes rechercheurs en belastingmedewerkers probeerden mij omver te trekken, maar werden door de rechter afgeserveerd. Want waar ze nooit rekening mee hadden gehouden, was dat deze gekke zakenman misschien de wet niét had overtreden. Het zette me aan het denken. Waar ging de strijd eigenlijk over? Wat ik me toen realiseerde was het volgende: mijn strijd met de overheid was een doodordinaire strijd om macht. Wie is er de baas? Wie werkt eigenlijk voor wie? Werkt de overheid voor mij of werk ik voor de overheid?
Ik mocht dan wel gewonnen hebben vanwege mijn vrijspraak, maar de overwinningsroes maakte plaats voor een barbaars en dierlijk gevoel van een strijd om de macht. Ik ben daar eigenlijk heel blij mee, anders had ik de volgende stap niet in mijn leven kunnen maken. De stap der stappen. Ik heb namelijk besloten om geen enkele rekening meer te houden met onze overheid en vanzelfsprekend het daarbij behorend grootste gedeelte van onze media. Sinds we Google hebben, kakelen ze elkaar toch maar na.
Narcisme, ADHD, ze kunnen zeggen wat ze willen. Want hoe kan een mens nou schilderen, zaken doen, sporten, een gezin hebben, twitteren en verschillende bedrijven in Portugal en Nederland bestieren? Ik leg dat de meeste journalisten ook niet meer uit want dat heeft toch geen zin. Buiten de eigen bekrompenheid ontstijgen lijkt schier onmogelijk voor een aantal bewakers van onze democratie.
Ik verklaar de oorlog. Aan wie? Aan de overheid en de media. De eerste slag is beslecht. Ik won en dat was zeker niet zonder risico want dit had het einde voor mij kunnen zijn. Maar men beet echter net niet door. Dus heb ik besloten de strijd aan te gaan. Hoe? Met welke middelen? Door hard te werken natuurlijk.
Als zakenman wil ik trouwens alleen maar zaken doen en het liefst zo groot mogelijk. Hierin word ik -net als andere zakenmannen- geremd door allerlei voorgeprogrammeerde ambtenaren en politici die als enige software programma het woord ‘beperking’ ingebouwd hebben. Onder het mom van regelgeving weliswaar.
Maar deze oorlog is niet alleen maar het gevolg van mijn eigen ervaringen. Het is ook ontstaan vanwege mijn verbijstering over alles wat er in de EU gebeurt. Het referendum in 2004, waar de meerderheid van Nederland “Nee” tegen zei, kwam er jaren later toch heimelijk doorheen. Het werd ons opgedrongen door Mister Porsche Balkenende en KPMG Bos. Dat, dames en heren, deed mijn bovennatuurlijke onvrede door het dak schieten. Een dikke man (Hans van Baalen) en een tandeloze Belg (Guy Verhofstadt) beloven op een podium in Kiev miljarden aan 45 miljoen Oekraïners? Zonder het aan ons voor te leggen? Hell no.
Ik moet er wat doen. Het startschot is geleverd. Moge de beste winnen. Ach, stiekem gaat het niet eens om winnen. Het is een hobby. De één houdt van postzegels, voetbalplaatjes of porseleinen katten, ik vind het leuk om de oneerlijke overheid en de vele luie journalisten eens een goede poets te bakken. De strijd wordt hard en gemeen. Ik wens derhalve de deelnemers veel sterkte, en de toeschouwers veel plezier.
