De afgelopen weken denk ik bijna elke dag aan Charlotte. We zaten samen op de basisschool, maar hebben elkaar nooit echt gesproken. Tot ze opeens de deur opendeed terwijl ik in bad zat. Ze kwam een kaart brengen met daarop alle namen van de klas. Charlotte ging op bezoek bij iedereen die een dagje ziek was, ongeacht of ze het kind de dag ervoor nog had uitgescholden. Het leek of Charlotte elke dag wel op ziekenbezoek was. Ze had het er in ieder geval altijd over. Als dierbaarste herinnering aan school noemde Charlotte in groep 8 de periode dat Anne drie maanden in het ziekenhuis lag. Omdat ze het ‘zo fijn vond dat ze er voor haar had kunnen zijn.’ Anne wisselde van school toen ze weer beter was.
Of Hans Dijkstal nu dood gaat, Emilie verdwijnt, een vader zijn drie dochtertjes doodschiet of Ruben blijft leven, plotsklaps lijkt Charlotte als een door haar zo geliefde kankercel in het hele land nieuwe Charlottetjes uit te zaaien. Heel Nederland blogt, krabbelt en twittert zijn medelijden de wijde wereld in, wat is het toch verschrikkelijk. Om na een tiental secondes weer over tot de orde van de dag te gaan.
De dodenherdenking, het jaarlijks moment om ons van ons beste kantje te laten zien werd door velen dan ook als zodanig aangegrepen. Maar de hoofdprijs van de morele zelfpropaganda ging dit jaar ongetwijfeld naar Eric van den Berg die het voor elkaar kreeg zich op deze website ‘initiatiefnemer van de twitterstilte’ te noemen. Initiatiefnemer van twee minuten stilte bij dodenherdenking. Waar haal je het gore lef vandaan? Staat het ook op zijn visitekaartje? En zijn grafsteen straks? Ik hoop dat Eric in het dankwoord van zijn nog te verschijnen boek ‘hoe ik de wereld veranderde’ nog wel eventjes de zes miljoen Joden noemt. Wat was hij uiteindelijk zonder hen geweest?
Vervolgens ging maandag Hans Dijkstal dood. Politici van alle kleur spanden zijn nog dampende lichaam direct voor hun campagnekarretje. Zondag nog gehaat door velen, maandag een politicus met een ‘sociaal’ hart. Complimenten voor de liberalen overigens, die zwegen. Hoe anders was het na Van Mierlo’s dood, wiens kroonjuwelen en nalatenschap nog steeds ‘uiterst relevant’ waren zo klonk het luttele uren na zijn laatste secondes. Ach, als we prominenten in de campagne inzetten, waarom zouden we dan een uitzondering voor dooien maken moeten ze gedacht hebben.
Amper twee dagen later stort er een vliegtuigje neer, en toegegeven: wel een heel mooi excuus om die drukke campagnes even te pauzeren en ons van onze beste kant te laten zien. Dus in plaats van vijf minuten stilte, een uur of desnoods een dag stoppen we maar drie dagen. Voor de bühne dan, want we spinnen & draaien vrolijk door achter de schermen natuurlijk. Vandaag stort er vast wel weer ergens anders een vliegtuig neer. Vol negers, Eskimo’s, spleetogen of moslims. Maar nee, nu waren het zeventig landgenoten. Een uitstekend moment om te laten zien hoe begaan we zijn met dit land.
Wie dacht dat onze politici dan ook drie dagen zouden zwijgen hebben het mis. Luidkeels tetteren ze de ether in hoe ‘onverantwoordelijk’ de media met deze ramp omgaan. Nadat ze met hun collectieve rouw zelf het Libische ongeluk tot de grootste nationale ramp van het afgelopen decennium hebben opgeblazen profileren ze zich nu op die ‘immorele’ media die de ramp op exact dezelfde manier benaderen. Zou Milan Kundera ooit gedacht hebben, toen hij Havel een morele exhibitionist noemde, dat anno 2010 complete verkiezingscampagnes moeten draaien op dit exhibitionisme?
Doe mij dan maar zo’n Telegraaf. Net zo immoreel, maar tenminste wel open en bloot. En we kunnen het Sjuul Paradijs toch moeilijk kwalijk nemen. Die hoopt per slot van rekening na Albert ook gewoon een lintje te krijgen.
