De laatste keer dat ik inschakelde op MTV kan ik mij niet herinneren. In de jaren ’90 van de vorige eeuw schakelde ik regelmatig in op kanaal 15, waar de muziekzender bij mij zat. Headbangers Ball, 120 Minutes, MTV in de avonduren. Maar ergens begin deze eeuw haakte ik af. Steeds vaker stuitte ik tijdens het zappen bij kanaal 15 op dronken studenten die zogenaamd spontaan met elkaar vreemdgingen of kwam ik in de huiskamer van een mij onbekende basketbalster met veel te veel auto’s en sponsordrankjes in de koelkast. Voor sociologen vast enorm interessant, maar mij ging het om de M. Een M die steeds meer voor Marketing en steeds minder voor Music kwam te staan.
Natuurlijk, Jackass was prachtig. Vooral als je er van houdt om idioten in een winkelwagentje over een stoep te zien denderen of een zekere fetish hebt met dichtgeniete aarsen. Maar met de M van Martelen of Macho heb ik ook al niets. Het enige dat ik zag was dat M van music slonk en slonk. Gekrompen tot de M van microscopisch. Onlangs stopte ik voor old time’s sake nog eens op MTV, inmiddels verschoven naar kanaal 25. Het was iets met zoete zestien of zwangere zestien, pubers met te grote feesten of te dikke buiken. Muziek, echter, trof ik niet.
Vandaag is mTV 30 jaar geworden. Een heugelijk feit, vast gevierd op de ooit baanbrekende zender. Maar met de m waar het ooit allemaal om begon volledig op de achtergrond, treur ik bij het bed van de comateuze Music TeleVision en fluister ik zachtjes mee met Beck.
Tjeerd van Erve schrijft op onmogelijk veel plekken, maar bundelt tegenwoordig alles op zijn eigen blog.
