Op vrijdag 22 april en zondag 15 mei vindt het benefietconcert Don’t Forget Gaza plaats in respectievelijk club PETROL (Antwerpen) en onze eigen Melkweg (Amsterdam). Een groot deel van bekend hiphoppend Nederland zal hier optreden en de opbrengst zal gaan naar hulpgoederen voor inwoners van Gaza. Op deze manier wordt muziek zowel verbonden aan een (politiek) statement als aan liefdadigheid. Beiden, ongeacht welk statement of welke vorm van liefdadigheid dan ook, vind ik niks. Ik hou van muziek om muziek en ik hou van muzikanten die muziek maken om het muziek maken. Alles daar omheen vind ik, vaak onnodige, bijzaak.
Zo vind ik het vaak zonde dat een band of act zichzelf onlosmakelijk verbindt aan een politiek statement. Een van de redenen is dat muziek die hangt aan een overduidelijk statement zichzelf doemt niet tijdloos te zijn. Goed voorbeeld hier van is Bob Dylan. Dylan was in zijn tijd een held: hij zong protestsongs over bijvoorbeeld de oorlog in Vietnam. Toen te gek, maar het gros van mijn generatie begrijpt er nu niks van. Groot deel van mijn omgeving denkt bij het woord ‘Vietnam’ meteen aan loempia’s. Zij denken dat Bob Dylan over loempia’s zong, en dat ‘I Love The Smell Of Napalm In The Morning’ een album van de beste man is. Mijn generatie kan zich niet meer identificeren met Dylan’s protestsongs. Doodzonde. The Beatles en The Rolling Stones begrijpen ze dan weer wel, die zongen over vrouwen, liefde en drugs: wel zo makkelijk en iedere dag actueel. Overigens, toch wel een mooi momentje is dat van U2 die in Slane Castle 50.000 Ieren en Noord- Ieren hetzelfde liedje over zichzelf laten meezingen. Kippenvel. Verder is Bono de ergste in zijn soort omtrent de in deze column besproken onderwerpen.
Rijst en chocolade
Aan muzikanten die zich volledig storten op liefdadigheid en dat dan óók nog een heel expliciet publiekelijk doen, heb ik een broertje of zes dood. Neem zo’n manspersoon als Marco Borsato. Ik geloof dus geen hol meer van wat deze knakker zingt. Zo staat hij op maandag een persconferentie voor War Child bij elkaar te ouwehoeren om op dinsdag heel overtuigd een zielig liefdesliedje te zingen. Mede hierdoor denk ik nu bij elk lied van Borsato ‘ach, er zijn ergere dingen’. Stel, zijn muziek had enige emotionele waarde gehad, dan was deze nu volkomen weggevaagd. Door de zanger zelf nota bene. Toch jammer. Ook vervelend vind ik Chris Martin. Die moet altijd heel duidelijk laten zien dat hij helemaal voor ‘Make Trade Fair’ is (tatoeage, MTF op het podium etc.) en staat tegelijkertijd met zijn band over versterkers te spelen waarvan 90 procent van de onderdelen geproduceerd is door 8-jarige Chinese meisjes. Speel dan een akoestische set op een podium dat is opgebouwd uit eerlijke zakken rijst en repen chocolade uit de wereldwinkel. Dan geloof ik je. Nu niet.
Arctic Monkeys geloof ik bijvoorbeeld wel. Die kwamen in 2007 niet opdagen op Live Earth (Al Gore’s grote klimaatconcert) omdat dat toch echt het beste voor het milieu was, gezien het aantal watts dat zij zouden verbruiken wanneer ze wel kwamen spelen. Ze waren toen 21 en begrepen het volkomen: een niet hypocriet en duidelijk statement maakten ze daar. Een statement waarvan men over 40 jaar denkt dat het kwam van een milieuband. ‘Want die Arctic Monkeys, die kwamen altijd op voor dieren op de Zuidpool, toch?’
Tim Hofman werd eerder gecensureerd van 3voor12 en heeft een zus die Roos heet, vandaar dat hij op Twitter bekend staat als @debroervanroos.
