In het vliegtuig van Willemstad naar Amsterdam keek ik op 31 januari naar The Great Gatsby. Prachtige film. Kan er niet genoeg van krijgen, die roaring twenties in New York, het sociale drama. Jonge, mooie, steenrijke Amerikaan viert permanent feest op Long Island. De buurman Nick, afgestudeerd aan Yale University, die obligaties verkoopt op Wall Street, kijkt zijn ogen uit tijdens de extravagante feesten van zijn buurman Jay Gatsby. Gatsby is de meest succesvolle man van Amerika. Zo lijkt het.
Maar er zit een haar in de soep. Gatsby’s grote jeugdliefde Daisy – een nicht van Nick – is getrouwd met Tom Buchanan, een telg uit een aristocratische New England-familie. Gatsby daarentegen blijkt de zoon van een arme boer uit de mid-west. In het gevecht om Daisy blijkt dat verschil in afkomst de doorslag te geven. Daisy kiest uiteindelijk voor haar deftige echtgenoot, ook al heeft die een minnares. De Amerikaanse droom eindigt met de gewelddadige dood van Gatsby in zijn eigen zwembad. Het oude geld wint, het nieuwe verliest.
Terwijl ik boven de Atlantische oceaan naar deze film keek, speelde zich in Holland een klein Gatsby-drama af: jonge, mooie, zeer succesvolle vrouw wordt door de maatschappelijke elite als het puntje bij paaltje komt, toch afgewezen omdat ze de dochter is van een Marokkaanse boer uit het rifgebergte. Die maatschappelijke elite, verenigd op de nieuwjaarsborrel van de Groene Amsterdammer, liet een Marokkaanse vriend van haar weten dat iemand afkomstig uit het rifgebergte niet zoveel praatjes moest hebben. Deze vrouwelijke Gatsby heet Nadia Ezzeroili. Zij schreef op 30 januari in de Volkskrant:
“Enkele weken geleden sprak ik een Pakistaans-Surinaamse jongen van begin twintig die zich eenzamer en meer ongewenst voelt naarmate hij hogerop klimt in de samenleving. Mijn gezelschap – Marokkaans en Pakistaans – sprak hem moed in: het komt echt wel goed! Maar ik kreeg het niet over mijn hart om hem illusies te voeden. Want ik weet wel beter: de Hollandse droom is een deceptie. Een deceptie, omdat het een droom is met een onhaalbare voorwaarde: dat niemand iets van je afkomst voelt.”
Deze Hollandse Gatsby vraagt zich vervolgens af: waarom doe ik zo zuur? En haar antwoord luidt: “Omdat je in Nederland een hoge prijs betaalt voor maatschappelijke verheffing. Een prijs waarvan ik me steeds meer begin af te vragen of die het eigenlijk wel waard is te betalen.”
Ook Anil Ramdas was ook een Hollandse Gatsby. Succesvoller carrière kon je in Amsterdam nauwelijks hebben: redacteur van De Groene Amsterdammer, daarna van NRC Handelsblad, een eigen televisie programma (Blauw Licht), gevierd spreker. Maar ook voor Ramdas was de prijs voor zijn succesvolle aanpassing te hoog. Hij vertrok naar India als correspondent, schreef de prachtige roman Badal en niet lang na zijn terugkomst maakte hij een eind aan zijn leven.
Maar in een cruciaal opzicht verschilt Nadia Ezzeroili van Anil Ramdas: terwijl Ramdas wanhopig probeerde een wit voetje te halen bij de elite door luid te schelden op de Nederlandse tokkies die op Wilders stemmen, neemt Ezzeroili ze juist in bescherming:
“Het is verleidelijk om onze groeiende kloof op Geert Wilders en zijn grote aanhang in die klasse af te schuiven. Voor reportages heb ik mensen gesproken in alle vergeten uithoeken van dit land: in Hardenberg, in Akkrum en in de Achterhoek. Ik werd door hen hartelijker ontvangen dan een Marokkaanse politicus in de Tweede Kamer of een zwarte voetballer in de sportwereld.”
Overdreven? Lees wat dr Ewout Klei schrijft en huiver:
“Wat hebben Nadia Ezzeroili, Arzu Aslan, Lamyae Aharouay, Asha ten Broeke, Sunny Bergman, Linda Duits, Quinsy Gario, Sylvana Simons en last but not least Monique/Mounir Samuel met elkaar gemeen? Ze hebben van hun ‘identiteit’ hun verdienmodel gemaakt. Ze zijn feministische, zwarte en/of islamitische narcistische navelstaarders, die de godganse dag jeremiëren over hoe zielig ze zijn en dat dit alleen maar de schuld is van de boze blanke, pardon ‘witte’ man. Pas wanneer ze voor 100% hun zin krijgen en de witte man is gebroken (dus tot androgyne, GroenLinks-stemmende zitplasser met een lullige naam, zeg maar Wil Eikelboom, is getransformeerd) voelen ze zich schadeloos gesteld.”
Dr. Ewout Klei is een gereformeerde navelstaarder. Hij promoveerde in 2011 op de geschiedenis van het Gereformeerd Politiek Verbond: ‘Klein maar krachtig dat maakt ons uniek.’
Quinsy Gario is een Antilliaanse kunstenaar die door de Nederlandse politie in elkaar geslagen werd omdat hij gebruik maakte van zijn recht op vrije meningsuiting.
Afkomst doet er toe. Overal!
