Het moet maar eens gezegd: de schamele bijval die jij als Dichter des Vaderlands, immer waakzame Ramsey Nasr, oogst, mag tekenend heten voor het geestelijk verval in Nederland. Als er iemand aangewezen moet worden die met grote regelmaat en op een onveranderlijk hoog kwaliteitsniveau ten strijde trekt tegen de fascistische PVV en het intellectuele wrakhout daarachter en desnoods tot diep in de nacht de juiste spookbeelden uit het alfabet schudt, dan ben jij het wel: onze vaderlandse Nasr. Tjonge, wat is jouw integratie geslaagd! Nooit hoeft de NRC vingertrommelend te wachten tot jij voldoende regels bij elkaar hebt gesprokkeld. Jij betoont je in jouw nationale rol een man van de klok! En van de met vlag en wimpel gehaalde productiequota! Wilders hoeft bij wijze van spreken zijn keel maar te schrapen of jij, de ‘dichter soldaat’ Nasr, hebt al tien of meer coupletten uit jouw laptop geragd, waarin jij de dreigende ondergang van Nederland in een weer iets andere grondverf hebt gezet. Er zijn natuurlijk altijd onverlaten die deze verbetenheid in het negatieve trekken en jouw prestaties op het conto van de persoonlijke ambitie schrijven, maar ik meen jou al vaak genoeg te hebben zien optreden om zeker te weten dat jij het voor alle Nederlanders doet. Ja, ik zeg u: Nasr doet het ook voor Jantje Smit uit Volendam!
Mitrailleur ontgrendelen
Misschien – ik suggereer maar wat, hoor – heeft het geringe applaus voor jou, Ramsey, te maken met jouw enorme ijver. En met de fabriekshalachtige consistentie waarmee jouw briljante anti-poëmen van de band rollen. Doe eens wat rustiger aan, zou ik zeggen! Het volk verwacht van een dichter dat hij of zij af en toe naar de sterren staart, te diep in het glaasje kijkt of, brooddronken en verfomfaaid uit één of ander bed rolt. Jij oogt, voor een dichter, wel erg wakker, vechtlustig en bij de pinken, alsof je, stijf van de paranoia, elk moment een karatetrap uit de rechterflank verwacht. Ik bedoel: in welke talkshow je ook opdraaft om jouw gebeeldhouwde formuleringen te verspreiden, er kan geen lachje af. Laat staan dat je een ondeugende blik werpt op een medegast, stiekem een jointje rookt of, als teken van dichterlijke twijfel, even achter je oren krabt. Niets van dat al! Tijdens jouw optreden bij Pauw & Witteman leek je slechts op het moment te wachten dat je de mitrailleur mocht ontgrendelen en het vuur op Het Blonde Gevaar kon openen. Jouw bril en baardje – de twee attributen die nog enigszins verwijzen naar jouw dichterlijke hoedanigheid – sprongen er tijdens de voordracht spontaan van ‘in de houding’ en de woorden knalden vervolgens als knetterende salvo’s de lucht in.
Ik weet niet wat er in de taakomschrijving van de Dichter des Vaderlands staat, maar op je post blijven en de hele tijd wacht lopen in steeds dezelfde rondjes, lijkt me niet het soort frivole en inspirerende invulling dat van een nationale poëet verwacht wordt. Bovendien: sinds De Vijand aanschuift bij KoffieMax, ontspannen interviews afgeeft aan ‘jouw’ NRC en vrijuit discussieert in de yuppenkelders van de grachtengordel, zie ik dat jouw lichaamstaal er niet vrolijker op wordt en beginnen jouw opgetuigde en onheilszwangere zinnen, als ik heel eerlijk ben, meer overeenkomsten te vertonen met de metaforiek van de NSDAP dan het gebabbel van Wilders over de koekjes die hij vroeger van zijn moeder kreeg. Jouw historische besef en poëtische genie zullen, overigens, sowieso in Nederland nooit op waarde geschat worden, ben ik bang. Dit naïeve volk weet niet eens hoe De Ondergang eruit zou kunnen zien, laat staan dat ze de krachten herkent die het laatste zetje ertoe geven. Kortom, al jouw prachtige woorden, Ramsey, zijn uiteindelijk als paarlen voor de zwijnen geworpen!
Een groot kunstenaar
Ik wens jou vanuit het diepste respect voor jouw talent en met heel mijn hart dan ook het nationale dichterschap van een ander, jou dierbaar land toe: Palestina! Jouw poëzie zal het daar, te midden van de bloedplassen van een geknecht volk, oneindig veel beter doen dan, hier, in de zee van helder verlichte huiskamers en weldoorvoede burgers. Want zoals het een groot kunstenaar betaamt, hunker jij naar een plek in het brandpunt van de geschiedenis, naar een verdedigings- of aanvalslinie waar jouw stem de doorslag geeft. Bij Lobith of Baarle-Nassau ga je die, dat zweer ik je, niet vinden.
Hans van Willigenburg is dichter en publiceerde bij Uitgeverij De Contrabas de bundels ‘Objectief verzuipen’ (2008) en ‘De functie van Finland’ (2009). Gedichten van hem werd opgenomen in diverse bloemlezingen en poëziekalenders. Zijn werk mag echter niet in de schaduw staan van De Grote Ramsey.
