Is het heel erg dat ik niet heb gekeken naar het Nationaal Songfestival? Ik bedoel, meer dan twee miljoen Nederlanders keken wél dus ik voel mij nu toch een beetje schuldig. Dat songfestivalgebeuren scheen nog een heel ding te zijn. Iets met Vader Abraham, de 17-jarige dochter van Marianne Weber, draaiorgelmuzak en veel teleurgestelde Gerard Jolings, zoiets.
De dag nadat het hele gebeuren, gepresenteerd door dat voetbalvrouwtje Cabau van Kasbergen dat onlangs in de Telegraaf doodleuk beweerde ‘echt geen golddigger te zijn’ (de schat), hadden op de website van diezelfde Telegraaf al meer dan 23.000 mensen te kennen gegeven dat ze de muzak van ene Sieneke gewoon kut vonden. Ik heb nog niks van deze Sieneke gezien of gehoord maar ik ben het a priori eens met deze 23.000 Telegraaflezers. Zo ben ik. Noem je kind dan ook geen Sieneke.
Waar ik nu wel mee zit is dit: moet ik nu balen van het feit dat ook mijn belastinggeld opgaat aan Trossige hoempapameuk met of zonder Pierre Kartner of moet ik mij vermannen en constateren dat met twee miljoen kijkers en alle opwinding er omheen het geld dus prima is besteed aan het Nationaal Songfestival?
Ik neig naar het eerste. Maar dan denk ik aan publieke omroep kneiters als De Rode Kamer en Van Zon op Zaterdag en geef ik mij gewonnen. Het kan allemaal veel erger dan Sieneke’s draaiorgelmuzak.
Sieneke, mag ik met jou naar de regenboog? Dan gaan we samen mijn verzameling porseleinen zigeunerjongetjes bekijken.
