Soms wil je Rutger Bregman zijn. Dan wil je bloemen ruiken. De lente vieren. Rutger is de feelgood-boy van de Volkskrant. 24 jaar, mooi, jong, intelligent en al twee boeken op zijn naam, mag hij regelmatig vertellen hoe mooi Nederland is. Dan grafiekt ie d’r een stijgende lijn uit, gooit er wat top 10-lijstjes in en legt hij onze tevredenheid op ons bord. Waar wij oorlog zien, ziet hij vrede. Heerlijk leven. Voor Rutger schijnt altijd de zon.
Maar als ik dan weer teveel ge-Bregmand heb, voel ik me weer een Bert Brussen worden. Brussen is het tegenovergestelde van Bregman. Oud, lelijk, zuur, zo’n blaffende hond die alleen maar zeikt dat het klote is. Als wij een cirkel van liefde om iemand leggen, pist hij over ons heen.
Van Hans Spekman begreep ik dat Bert Brussen al drie vier vijf keer het PvdA-lidmaatschap heeft geweigerd. Raar!
Hij zou zich er zo thuis zijn, zich zo onder gelijken voelen. Maar nee.
Ikzelf jengel er een beetje tussen in. Soms breek ik iemand af en soms toon ik mijn liefde. Heerlijk. Het leven is een weg en die moet je ten volle benutten. En daarom zwalk ik van links naar rechts.
En nu worstel ik dus. Moet ik niet kiezen? Als iedereen over Diederik Samsom heen plast, heb ik behoefte hem een paraplu aan te reiken. Maar als ik het ontzettend GROTE GELIJK van Jan Pronk zie, jeukt het aan alle kanten en wil ik hem illegaal uitzetten.
Het helpt niet dat dit het beste kabinet is sinds de Tweede Wereldoorlog. Ik ben de grootste fan. Didi en Mark zijn mijn vrienden.
Kiezen tussen die twee wil ik niet. Het is een heerlijk duo dat ons door de storm loodst.
Ineens zie ik het. Rutte is Rutger, altijd lachen, altijd zwaaien, altijd optimistisch. Samsom is Bert. Alles uitleggen, te veel twitteren, altijd het gelijk aan je zijde.
Marcel Duyvestijn zet zijn column hiermee op het spel. www.liefdevollid.nl
